Iemand schreef zich voor de derde keer in voor een zelfde cursus. De eerste keer was ze er omdat alles nieuw was, daarna omdat ze iemand anders met mijn cursus kennis wilde laten maken en nog weer later omdat diezelfde reden voor een ander. Na die workshop zei ze: 'ik vond het zo leuk om te ontdekken dat ik steeds weer nieuwe dingen ontdek'.

Dat overkomt mij ook vaak, en misschien nog wel vaker het omgekeerde. Dat ik een workshop of cursus heb gevolgd, heel geboeid en gemotiveerd ben geweest, maar toch? Thuisgekomen ga ik weer allerlei andere dingen doen, die ook mijn aandacht vragen en als ik dan tijd neem voor reflectie op de workshop is er vaak al veel weer weg gezakt. Lang niet altijd doe ik dingen die ik ook direct daarna in de praktijk toepas. En dat maakt dat ik soms maar wat aan worstel en uitprobeer, wetend dat er ergens in mij iets is wat beter zou moeten weten want ik heb immers die cursus gedaan?

Jaren geleden deed ik mijn eerste keer de Stanislavski-workshop bij mijn inmiddels overleden mentor Arnica Elsendoorn. Dat maakte iets in mij wakker. Daar wilde ik meer van, veel meer. Ik heb een afspraak met haar gemaakt om het daar over te hebben. Ze was heel duidelijk: vind genoeg mensen bij elkaar, dan geef ik weer les.
Dat lukte, maar bij de eerste lesdag van die 2de serie dacht ik: huh? dat hebben we toch al gedaan in de vorige lessen? Dit zou een vervolg zijn, toch? Ik had de groep bij elkaar kunnen krijgen met de gedachte dat we VERDER zouden gaan waar we gebleven waren.

Nou was Arnica best indrukwekkend. Niet in postuur, maar in haar zijn. Een enorme iele powervrouw vond ik haar, met een heel scherpe geest en een haarfijn gevoel voor wat klopt en niet klopt. En toch wilde ik met haar bespreken dat ze zich vergist had, dat we allemaal op een vervolg hadden gerekend, niet op een herhaling. Nogal onhandig en omslachtig zocht ik naar de woorden: "Dit hebben we vorige keer toch ook gedaan?". "Ja", erkende ze, "inderdaad'.
Hm, het was dus geen vergissing. Hoe kon ik duidelijk maken dat we vanwege een vervolg bij elkaar waren? Het was een groep samengesteld uit deelnemers uit eerdere cursussen van haar. Voor mijn tijd, zeg maar. Die kon ik toch niet teleurstellen?

Moed. Het vroeg moed om door te gaan in het gesprek. Heel voorzichtig opperde ik dat we ons allemaal heel graag verder wilde verdiepen, meer wilden weten, de methode zo interessant vonden en zo babbelde ik er lustig op los, in de hoop dat het kwartje zou vallen en Arnica zou zeggen: 'O, dus ik moet iets anders doen?'. Nou, dat deed ze dus niet.
Ze keek naar de groep. Begon op te noemen hoe vaak sommigen al haar lessen gevolgd hadden, hoe lang dat geleden was en hoe ver sommigen van hen daardoor gekomen waren. Nog meer verwarring mijnerzijds. Deze mensen hadden zich ingeschreven voor het vervolg dat ik zo mooi op papier had beloofd, maar hadden het vervolg dus al gehad? Waarom dat weer bij deze basis terug? Wat mistte ik?

Arnica: "Het is goed dat jij ook door bent gegaan. Er zijn nog best wat lagen te onderzoeken door je. Ik ben benieuwd wat deze serie je gaat geven".

Deze serie gaat mij dus iets geven, besefte ik. Iets met lagen. Diepere lagen. Iets wat ik nog moet onderzoeken. Ik lach, ik denk dat het er schaapachtig uit moet hebben gezien.

Uiteindelijk heb ik 7 keer de serie mogen doen, al heeft Arnica de laatste niet af kunnen maken vanwege haar gezondheid. En bij elke keer ontdekte ik nieuwe dingen van mezelf. Diepere lagen die mijn acteren rijker maakten. Want dat is de kracht van herhalen! Je ontdekt in eenzelfde oefening telkens iets nieuws. Ik dacht na het afbreken van die 7de serie: hoe nu verder, ik ben nog lang niet klaar. Zeven keer dezelfde soort lessen en ik was nog steeds niet klaar.

Nu geef ik de lessen zelf. Op een ander niveau dan hoe ik er als cursist in stond ontdek ik nog steeds nieuwe dingen. Het heeft me ook gebracht dat ik bewuster kies voor de herhaling. Twee keer een schrijfcursus, herhaling van workshops die ik al eerder volgde. Terugkomdagen om alles op te frissen. Wat een rijkdom! Misschien ben ik dan een slow-learner, want ik weet het gewoon niet goed na 1 keer. Het fijne is dat ik na elke herhaling me meer zeker voel en het steeds beter ga weten.

Hup naar mijn volgende cursus, alweer schrijven, alweer basis... omdat ik zo geniet van ontdekken.

Dat dus.