Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 57

Mijn thuiswerkplek is een kamer die vast ook ooit als babykamer is gebruikt. Niet door mij. Ik kwam hier wonen toen mijn kinderen al bijna volwassen waren. Het is een veel te volle kamer. Daar zit ik omdat de wat grotere kamer die ik eerst had nu in gebruik is als slaapkamer. Dat was wel een ruimere werkplek maar nu ik hier alles om me heen verzameld heb bevalt dit me ook.

Ik zit hier nu zo'n twee jaar. Voor die tijd stond mijn computer in die  grotere slaapkamer voor het raam. Daar had ik altijd goed licht op mijn gezicht, al was ik daar nog totaal niet mee bezig toen. Voordat ik naar de slaapkamer verhuisde stond mijn computer op een mooi bureau dat ik in mijn huiskamer heb staan. Het is een grenen bureau, met zes grote laden aan de voorkant. De onderste links en rechts zijn net niet groot genoeg om er hangmappen in te hangen. Niet zo gek, want het is al een oud bureau en de hangmappen zijn denk ik pas later uitgevonden. In het midden hoort ook een la te zitten. Die heb ik naar de zolder verhuisd omdat ik op die hoogte beter mijn toetwsenbord kon zetten en daar een plank heb laten monteren die ik uit kan schuiven. Een vriend van me, die kampte met RSI door teveel achter de computre te zitten, heeft me waardevolle tips meegegeven, waaromder het toetsenbord op armleuning-hoogte. Dus de la ging naar zolder, waar hij nu dienst doet als bewaarbak, want weggooien is niet mijn sterkste kant.
Aan de achterkant zitten ook twee laden. In het huis waar ik nu woon doet dat er niet toe. Ze staan tegen de muur want dat was de meest practische manier om het bureau neer te zetten.

Het is een log geval, dat bureau. Zo log dat hij bij de verhuizing naar dit huis niet gewoon door de voordeur naar de kamer kon. De te krappe bocht in de gang was niet te nemen. Op die zaterdagse verhuisdag heb ik een glaszetter gebeld om het raam aan de  straatkant weg te halen, zodat mijn nbureau over de vensterbank naar binnen kon worden getild. Meteen ging ook mijn andere logge huisraad via het grote gat naar binnen waarna de zuchtende glaszetter het ruit weer terugplaatste en ik 100 euro armer was. Ik krijg dat bureau dus met geen mogelijkheid de trap op. Beneden heb ik nu een prachtig bureau en boven een werkplek.

Ik besloot mijn werkplek naar boven te verhuizen om werk en prive meer van elkaar te scheiden. Zo kon ik in mijn huis elke dag naar mijn werkplek toe. Ik noem het mijn werkplek sinds ik als zelfstandige vanuit huis werk. Thuiswerk dus.

Mijn moeder werkte ook thuis. Mijn moeder deed haar huishouden, zorgde vroeger voor ons en alles wat voor ons en mijn vader geregeld moest worden deed zij. Koken, kleding wassen, kinderen wassen, afwassen, schoonmaken, kleren maken, kleren vermaken, kleren strijken, boodschappen, opruimen, bedden verschonen, koper poetsen (ja ook dat), contact houden met vrienden en familie . Dat was ook thuiswerken. Alleen stond daar geen maandelijks loon of een factuur tegenover.

Het woord thuiswerken doet denk ik eigenlijk de inhoud van het woord te kort. Het geeft aan dat het werk op een plek van de baas, dat nu thuis wordt gedaan, het werken is, terwijll alles wat er sowieso thuis gedaan moet worden ook thuiswerken is. Ook huiswerk van kinderen is thuiswerken. En toch snapt iedereen meteen wat er bedoeld wordt als we het over thuiswerken hebben.
Thuiswerken is alles wat je thuis doet dat niet als ontspanning telt. Denk ik. Geen idee of die stelling houdbaar is. Voor een deel van mijn thuiswerk krijg ik inkomsten, voor een ander deel krijg ik rust, opgeruimdheid, tevredenheid en meer van dat soort onbetaalbare waardes. Daar heb ik zelf grip op. En dat is iets wat in deze tijden best een prettige gedachte is want daardoor kan ik in alle rust werken in mijn kleine thuiswerkkamer.

Goed bezig, toch?