Langzaam word ik mij bewust van de lichte trilling van mijn duim aan de rechterhand. Mijn wijsvinger doet mee. Het is alsof ik gestuurd word iets op te pakken wat nog buiten mijn gezichtsveld is. De dikke mist waar ik me in bevind (is het mist? Ik weet het niet) wil niet verdwijnen.

Mist is vochtig. Ik mis het vocht. Het is geen mist.

Rook, ik bevind me in een wolk van rook. De trilling stopt, neem ik waar.

Het is als een aardverschuiving in het klein, geen aard, geen aarde, alleen de aandacht. Aandacht die zich verplaatst van mijn duim en wijsvinger naar mijn neus. Ik durf bijna niet te ademen, zie witte vlekken. Fladderende witte schimmen in de rook. Het verwart me dat ik niets kan plaatsen terwijl alles in mij “aan” gaat om het te willen bevatten. Ik adem heel bewust door mijn neus, in de hoop dat zo ongewenste binnendringers van de rook mij bespaard blijven. De trillende haartjes vechten tegen het vuil en laten de sinussen stikstofmonoxide produceren, waardoor de wanden van mijn bloedvaten zich ontspannen. Mijn bloed circuleert, maar gek, ik ruik niets.

Is het rook?

A4.

De witte flarden hebben een maat, een formaat, een format, een uitnodiging. Ik kijk naar mijn rechterhand die stil, ongebruikt op spanning lijkt te wachten. De bijna craquelé huid waaronder groenblauw de aderen een niet meer leeftijdsloos landschap vormen ligt nu verweerd naast me. Als ik mijn vuist bal zie ik de vlekken van jarenlang leven en werken op de strakker staande huid. Herinneringen aan wat vroeger zachtroze jeugd was, vol idealen en plannen die door de tijd nog niet waren ingehaald.
Het landschap verandert als ik ontspan.

Mijn ademhaling maakt me rustiger, ik kijk naar A4 en de stand van mijn hand.
Daar hoort een pen.
Ik ga schrijven.
Helderheid.

Mooi he?