In januari schreef ik dat ik niet fit was. Dat was ook zo, het was een soort kwakkeltijd. Nu lees is allerlei verhalen van mensen die ook in januari al ziek waren en zich nu afvragen of ze Corona hebben gehad. Wie weet? Ik voel me nu prima, dus ben daar niet zo mee bezig. Ik hou mezelf op de hoogte van de ontwikkelingen, maar kan en wil niet het leed van de wereld op mijn schouders dragen. Terzijde: mijn ene schouder is al gebroken, dus de draagkracht is al niet wat het zou moeten zijn.

Ik ben thuis, zoals heel veel mensen. Alle werk is stilgevallen. Ik heb dus tijd. Heel veel tijd is mij gegeven. Ik dat zie ik als een vorm van kado. Ik wil deze gegeven tijd besteden op een manier die bij me past, die voor mij zinvol is. Allereerst wen ik mijzelf aan dat er ritme in mijn leven moet blijven, ook als ik niet de deur uitga. En ik ga nauwelijks de deur uit, omdat ik niet zomaar meer bij mensen die me lief zijn langs kan gaan. Sommigen zijn te kwetsbaar, anderen wonen te ver weg, of werken in een risico-beroep.
Het ritme bestaat uit zorgen dat ik op tijd opsta. Op tijd is wel relatief merk ik. Het zweeft ergens tussen 9 en 10 dat ik opsta, mijn dagelijkse dingen doe zoals douchen, ontbijten, bakje koffie nemen, computer aanzetten en van nog een kopje koffie genieten.

Geen haast om ergens op tijd te moeten zijn. Een lege agenda en tijd om in te vullen. Mijn eerste best wel zinvolle taak was zorgen dat mijn administratie bij mijn boekhouder kwam. Vaak is dat toch meer een "o ja dat moet toch echt want ik ben bijna te laat"-klus. Nu deed ik het in alle rust, heel zorgvuldig en dat voelt goed. Zinvol. Zelfs mijn administratie tot nu ik dit schrijf is bijgewerkt

Ik heb een cineville abonnement. Omdat ik nu de bioscoop niet meer in kan krijg ik de kans om thuis naar films te kijken. Ik heb met mezelf afgesproken elke dag een film te bekijken. Ik weet niet zeker of het me gaat lukken, want ook de documentaires van IDFA lokken, net als de theaterregistraties van Theaterflix. Ik wil niet de hele dag achter het scherm zitten, dat is me niet zinvol genoeg, ondanks al die voor mij wel belangrijke opnames. Ik wil ook lezen. Een echt boek.

Elke middag als de zon schijnt zit ik 2 uur in mijn tuin. Dat is ook een ritme. Ik lees een echt boek, zo een met letters waarvan ik zelf de blaadjes moet omslaan. Ik ervaar heel veel rust om dit te doen. En bijkomend voordeel is dat ik eindelijk aan de slag ben gegaan met de grote stapel die al lang naar me ligt te lonken om gelezen te worden, maar waar ik nooit tijd en altijd heel veel excuses daarvoor had. Tussen het lezen door pak ik zo mijn momentjes om wat onkruid weg te halen. Ik wil deze zomer in een gezellige tuin kunnen zitten. Als ik t nu weghaal, is de kans dat me dat gaat lukken groter. Dan hoef ik niet met al mijn frustratie te hoog gegroeid en diep ingegraven in de aarde te wroeten om die lastige wortelpartij er uit te halen. Mijn buitenuurtjes voelen ook als zinvol.

Ik hoef ook niet snel. Ik heb de tijd. Het is niet morgen opeens weer voorbij. Ik hoef daar ook niet aan te denken, vandaag is goed genoeg voor mijn gedachten. Want de gegeven tijd is de tijd van nu. En al gebeurt er heel veel in de wereld dat echt verdrietig en angstig kan maken, ik heb te maken met mij, mijn tijd, nu. En daar probeer ik iets moois mee te doen.

Mooi he?