Ik ken heel veel mensen, en met heel veel mensen ga ik heel vriendschappelijk om. Toch zijn er maar een paar die ik echt vrienden noem, zonder de anderen tekort te doen. Ze zijn net zo belangrijk voor me maar ons contact ligt anders.
Daar heb ik best lang over na moeten denken, over waarom ik dat dan verschillend vind.  

Ik ben best vaak een soort einzelganger denk ik. Als peuter speelde ik met kinderen in de straat, Wim was mijn favoriet, tot we op een leeftijd kwamen dat Wim niet meer met meisjes wilde spelen. In mijn straat woonden niet veel andere leeftijdsgenoten. Ik speelde met de vriendinnetjes van mijn zusje. Ik heb het nooit echt als een probleem ervaren, want ook met mijn zusje zelf kon ik heerlijk spelen en we hadden een speeltuin vlakbij waar ik eindeloos kon genieten. Mijn zusje heeft bij mij ook de status van 'vriendin' gekregen in de loop van de jaren.

Op de kleuterschool was Lieke mijn favoriet, maar na de kleuterschool gingen we naar verschillende lagere scholen dus dat verdween. Zo was dat in tijden zonder Social Media.
Op de lagere school ging ik met de meeste kinderen goed om. Ik denk dat dat waar is want ik werd vaak op partijtjes uitgenodigd. Toch duurde het tot Annemarie van een andere school bij ons kwam dat ik echt een vriendin had. En ook dat was kwetsbaar, want iedereen vond haar leuk.

De middelbare school bracht me een nieuwe vriendschap, met Margje. Niet iedereen vond dat leuk. Kinderen die haar vanaf haar lagere school al kenden vonden me een beetje een indringer, maar daar kon ik toch niks aan doen? Margje en ik trokken veel met elkaar op. Ze was mijn vriendin en dat voelde voor het eerst echt zo. 
Het is gek, maar ondankt pogingen na de middelbare school om de vriendschap in stand te houden, we zijn nog een paar keer samen op vakantie geweest, is het niet gelukt dat vast te houden. Ik heb er verdriet om gehad, maar het is wat het is, zei mijn moeder vaak. En zo ging ik er ook mee om.

Ik kan me niet herinneren of ik tijdens mijn onderwijs opleiding echt vriendinnen had. Je was gewoon samen aan de slag, vooral op school. Ik heb geen diepgaande herinneringen aan vriendschap uit die tijd. De enige met wie daar een aanzet is geweest verdween na het eerste jaar van de opleiding. Ze heeft me wel nog leren alcohol drinken, zo ging dat.
Ik ging destijds naar een jeugdgroep van de kerk. Wat een fantastische tijd was dat als puber. Leuke mensen, diepe gesprekken, zingen, gitaar leren spelen, dronken worden, het was een leuk leven. Uit die tijd heb ik Inge en Frits 'gehouden'. Nog altijd houden we contact en al is het maar 1x per jaar, het is altijd alsof er geen tijd tussen heeft gezeten.

Daarna kwam het werkende leven. Ik kreeg collega's met wie ik bevriend raakte. Ik ging dicht bij mijn werk wonen, mijn eerste eigen stek. Dan ga je toch anders om met vrienden dan wanneer je aan het eind van de ontmoeting weer naar je ouderlijk huis gaat. Althans, bij mij was dat zo.
Ik zag collega's ook buiten werktijd, bij het uitgaan, of samen op vakantie. Ik leerde nieuwe mensen kennen en daar ontstonden ook vriendschappen. Met Hilde en Jan heb ik nog altijd contact en als ik bij haar ben ontmoet ik soms ook weer anderen 'uit die tijd'. Dat is altijd een warm gevoel.

Toen mijn kinderen naar school gingen ontmoette ik Tineke. De klik was er en is niet meer weg gegaan. Ze is mijn meest nabije vriendin, samen met Mieke, die ik op een feestje leerde kennen.
Vriendinnen. Ze zijn belangrijk.

Waarom zijn zij dan voor mij vriendinnen? Ik denk vooral omdat ze, als ik een tijd stil ben, aan de bel trekken. Willen weten hoe het met me gaat. Omdat ze me hun vertrouwen geven en durven vertellen over dingen die niet altijd gemakkelijk zijn. Omdat ik bij hen durf te vertellen wat ik vaak liever voor mezelf houdt maar toch doe omdat ze zijn wie ze zijn. Omdat ik hen kan vertrouwen.
De rest ook denk ik hoor,  en ik kan de opsomming nog  langer maken. Ik heb een groot vertrouwen in de mensen die ik ken. En dat is dan wat voor mij het verschil is. Bij hen "denk" ik het, bij mijn vriendinnen "weet" ik het.

En daarmee is iedereen me dierbaar, ook degenen die ik niet bij naam heb genoemd!