Tijdens mijn regie-opleiding zat ik met mensen met heel verschillende achtergronden in de klas. Het was een opleiding voor regie in de amateurkunst. Sommigen werkten al in die wereld en wilden zich verder scholen, anderen hadden er interesse in en wilden zich scholen om te weten hoe dat dan moest. Divers dus.

Ik kwam uit een periode waarin ik emotioneel best veel voor mijn kiezen had gekregen. Mijn priveleven was nogal overhoop gegaan, waar ik zelf ook zeker een aandeel in had. Soms weet je: iets is niet (meer) goed. Hoe je dat dan oplost is een proces dat je aangaat, zonder dat je eigenlijk  weet waar je aan begint.

Je mist iets, maar kunt niet benoemen wat? En dan begint t proces.

dalen schakelen in niet te volgen tempo naar pieken
piekeren
aantrekken afstoten veiligheid is weg ik moet het vinden ik moet het ik moet ik
de razende trein verstaat geen komma's kommaas dan
haast je want er moet nog zoveel moest nog zoveel had gemoeten
woede
verdriet
laconiek lachen laten leven luisteren loom liegen.. later wel, ja, later, vast... schuldgevoel. komma's. punt.
verzet
egoisme ... schuldgevoel
af en toe de zachtheid weer ervaren... schuldgevoel
zelfmedelijden mededogen kracht hervinden opkrabbelen struikelen opkrabbelen val
de val
gevallen en rock-bottom
plat in leeg niets is er niets en dat is dan toch iets
het gemis.

In die periode heb ik met voortschrijdend inzicht een schat aan materiaal verzameld waar ik mijn personages mee van dienst kan zijn. Hoe gek het ook klinkt, al die emotionele lagen helpen me soms als ik moet spelen, als trainingsactrice, als regisseur. door zelf door al die lagen te gaan tot aan rock-bottom en toch weer verder te kunnen heb ik laagje voor laagje materiaal in mijzelf verzameld om een gefrustreerde, afgewezen, eenzame, onheus-bejegende, afhankelijke maar ook sterke, humoristische, laconieke, impulsieve vrouw te kunnen spelen. Karakteristieken die vaak in rollen voorkomen. Het verlies van mijn vader, mijn moeder, mijn grootouders, de afstand naar sommige familieleden, mijn scheiding: in mijn huidige fase van het leven ben ik in staat er met liefde op terug te kijken en alle pijn en frustratie die er is geweest om te zetten naar spelmateriaal. Het raakt me nog altijd, en dat is mooi. Want dan kan mijn personage dat oprechte gevoel ook spelen.

Waarom komt mijn regie-opleiding hier dan aan het begin van het verhaal? Eigenlijk omdat een van mijn mede cursisten zo ontzettend gelukkig en bevoorrecht was. Met familie, huwelijk, zwangerschap, fijn huis, leuke baan leek het ideaal maar zei ze: ik weet als regisseur soms echt niet waar ik drama vandaan moet halen om een stuk interessant te maken. "ik heb nooit wat meegemaakt..." sprak een gelukkig mens.

Interessant vind ik dat....

Mooi het?