Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 56

Mijn moeder vertelde dat ik 5 dagen voor de verwachtte geboortedatum op de wereld kwam, nog net niet in de taxi. We maakten er jaren grapjes over, dat dat de enige keer was dat ik te vroeg was. Ik kon er toen om lachen, nu nog steeds. Toch denk ik er ook steeds vaker over na. Als kleuter, ik ging altijd zelf naar school, dat kon toen nog, liep ik langs een veld met madeliefjes. Die waren mooier dan mooist dus ik heb ze geplukt voor de juf. Ik kwam te laat op school, de juf was ongerust geweest, want in die tijd was er nog geen telefoon in elk huis. Wij gingen telefoneren in een telefooncel in de buurt. Mijn moeder was dus niet bereikbaar voor de juf. 
Later naar de lagere school had ik altijd last-minute nog dingetjes die ik wilde doen voor ik op mijn fiets stapte en al dagdromend naar school ging. De meeste keren was het schoolplein al leeg als ik mijn fiets in de stalling zette en naar boven rende om op de valreep nog binnen te vallen. Ik mocht in de winkel naast de school karnemelk kopen voor in de pauze. Dat kon ook altijd nog net even er voor. En het rook daar lekker, ik hoopte soms dat het wat langer duurde voor ik mijn karnemelk kreeg.

Mijn eerste dag op de middelbare school staat me ook nog vers in het geheugen. Mijn lessen begonnen op de nevenlocatie. Om daar te komen moest ik door het Amsterdam Noordse Vliegebos fietsen. Het bos was sowieso een fijne plek om te fietsen. Daar had ik overigens ook menig madeliefje tot een mooie krans verwerkt. Het schoolplein was leeg, onbekend en ik wist niet in welk lokaal ik moest zijn. Het voelde stom van me. Nadat is zowel de bel als vervolgens het lokaal van mijn eerste les (Duits) had gevonden kwam ik naast iemand te zitten omdat dat de enige plek was. Niet omdat ik het leuk vond. ik had mezelf min of meer 'veroordeeld' tot naast iemand zitten die ook meteen vond dat we dan vriendinnen moesten zijn. Waar ik het maar ten dele mee eens kon zijn, maar ja... eigen schuld he.

Het is een soort van "O Ida weer" geworden, als ik op de valreep binnenkom. Ik ben maar gaan zeggen dat het bij me hoort. Ik herinner me een liedje over te laat komen: "mijn wekker was stuk en de brug stond open, mijn band was lek dus ik moest gaan lopen". Mijn redenen waren beter, vond ik. Er was altijd iets waardoor ik toch als laatste binnenkwam. "Deftig volk komt altijd te laat" had mijn moeder eens gezegd. Wat een heerlijke smoes!

Eigenlijk pas in de laatste paar jaar, sinds ik zelfstandige ben, is daar een knop omgegaan. Nog steeds niet van harte, nog steeds niet met gemak begin ik nu meer rekening te houden met de onrust van anderen als ik er (nog) niet ben. Dat ben ik me pas heel laat gaan realiseren. Mijn te laat komen doet ook iets met de ander. Gek. Omgekeerd weet ik het donders goed en ervaar ik volop die ongerustheid. Toch pas nu. Zo vastgeroest zijn oude gewoontes. En ik baal, geneer me, verontschuldig me, ben boos op mezelf als 't weer mis gaat. Ook dat hoort bij dit proces van gedrag veranderen.

Nadat ik dit alles had geschreven sprak ik er over met een vriendin. Over die valreep. "O ja, dat ben jij" zei ze meteen. En dat gaf ook weer een prettige rust want ondanks dat is ze al jarenlang mijn vriendin, en alhoewel zij het tegenovergestelde doet, altijd op tijd en altijd aan het wachten op mij, heeft ze me ook nooit losgelaten.

Als ik nog eens op de valreep binnenkom, wees dan een beetje lief voor me, ik doe mijn best...

Goed bezig, toch?