Het is januari, en ik ben niet fit. Dat overkomt heel veel mensen, maar ik heb er last van. Ik kan er niet goed tegen om niet fit te zijn. Alleen al hoe vaak ik nu het woordje "niet" schrijf stoort me.

Mijn lijf vertelt met dat ik met een boek op de bank of in bed hoor, of misschien een serie op Netflix in 1x afkijken. Zoiets.

Mijn agenda laat me allemaal leuke klussen zien: een diversiteit aan trainingen, een opera om voor te bereiden, lessen voor volle klassen. Ik wil me daar op focussen, onderzoeken, ontdekken, verbinden en dieper graven. En dat zit in mijn hoofd naast alle snottebellen.

Ik geniet van mijn werk, vind het heerlijk om er diep in te graven, ik krijg er energie van. Ik heb wel eens dat ik half koortsig aan een klus begin en dan voel ik bijna letterlijk dat het zieke verdwijnt als ik mijn werk sta te doen. Gek he? De adrenaline denk ik, als je doet waar je blij van wordt. Ik hou er van, dit zit in mijn hart. Vandaag zal ik dus ook best alles kunnen doen en daar weer blij van worden, opgekikkert zeg maar.

Mijn hoofd, hart en lijf zijn soms nogal met elkaar in discussie. Soms zo hard dat er niets uit mijn handen komt, en dat ik me niet kan focussen, weet niet naar welk signaal ik moet luisteren. En daarover ben ik het dan weer niet (met mezelf) mee eens, want ik ga uit van (een soort van) holistisch denken; Ik ben een geheel, daar is geen discussie over. Maar  om een lang verhaal kort te maken: ik kan niet zowel naar hoofd, hart als lijf luisteren als ze me verschillende dingen zeggen. Dan merk ik dat ik alleen maar moet erkennen dat ik me niet fit voel.

Iemand zei deze week: als je een betaalde baan had gehad had je je vast ziek gemeld. Misschien is dat zo, maar t zo'n opmerking, daar vind ik dan ook weer wat van. Mijn arbeidsethos speelt op. Ook in de jaren dat ik een betaalde baan had heb ik me zelden ziekgemeld. Ik heb altijd moeite gehad met mensen die zich voor wat mijn moeder wel kon zeggen "een poep en een scheet" ziekmelden. Het is natuurlijk niet aan mij om te bepalen of het om een "poep en een scheet" gaat, ik ben geen arts, maar voor mij heeft werken zin, vind ik het zinvol om bezig te zijn, er toe te doen, betekenis te hebben. Er zit mij echt enorm veel dwars voor ik mij ziekmeld.

Ik was onder de douche gaan staan om het koortszweet van me af te spoelen. Mijn lijf trilde, mijn benen wiebelden, mijn hoofd suisde, mijn hart sloeg een slagje sneller. Op dat moment besefte ik me: dit is een mooie coordinatie van mijn hoofd, hart en lijf: ZITTEN JIJ, was het enige wat ik kon doen.  

Vloer, badkamer, koud, zitten, trillen, koorts, misselijk. Ik kijk naar mij. Ik vind me zielig. Ik ben niet fit. Oke..... voor deze keer dan.... Ik doe mijn ogen even dicht. Ik luister hoor, naar hart, hoofd en lijf.

Mooi he?