Een paar jaar geleden is mijn moeder zoals dat soms genoemd wordt "gaan hemelen". Er zijn nog heel veel momenten dat ik graag nog even met haar praat. Ik zou haar graag laten weten waar ik mee bezig ben, zoal. Even terug gaan naar toen ze net haar nieuwe huis had gekregen en volop uitkeek naar de toekomst.

Mijn moeder hield van klassieke muziek. Er zijn jaren geweest dat ik me niet kon voorstellen dat ik daar ook zo over zou gaan denken. Ik was in mijn pubertijd echt een top-40 meisje. Ik wist wie in de top stond, hoe lang iemand op 1 stond en kon heel veel van de top meezingen. Mijn moeder zei altijd: wat een herrie. Dat was het niet altijd, maar nu kan ik  me veel beter voorstellen wanneer het voor haar "herrie" was.

Mijn moeder zat in de oorlogsjaren op de middelbare school Geen fijne tijd en zodra ze kon werken is ze dat gaan doen. Zodoende heeft ze niet echt het Engels goed bemachtigd.

Dat ze geen middelbare school heeft afgemaakt stoorde haar niet tot wij die middelbare scholen gingen bezoeken. Ze wilde ons bij kunnen houden. Ze merkte dat het zeker haar interesse had, maar dat het werkelijk doorgronden van deze voor haar nieuwe taal niet gemakkelijk was. Als tiener heb ik vaak moeten lachen om haar onhandigheden met taal. De 2 sprak ze uit als twoo. Ze bestelde in Canada, waar we met vakantie waren twoo koffie, want dat laatste woord was hetzelfde, ongeveer.

Hoe ouder ik word, hoe meer respect ik heb voor hoe ze dingen aanpakte, of juist niet. De nuchtere wijsheden en haar zelfkennis waren een enorme kracht om zich te redden in een wereld met 4 opgroeiende kinderen. Ze stond er alleen voor en ik bewonder haar om hoe ze dat heeft gedaan. En daarom zou ik haar zo graag nu even mee laten kijken naar wat ik doe. Zoals het regisseren van opera. Mijn lieve hemel, wat komt daar veel kennis bij kijken. En dan het uitspreken van de titels, en zinnen uit Aria's, Duetten, Terzetten enz. in talen die ik vroeger nooit heb geleerd. Ik stuntel er soms zo enorm mee. En dan denk ik aan mijn moeder: "Ik hoef het niet allemaal te kunnen, als ze me maar begrijpen". Mijn trotse ik heeft daar soms moeite mee, en ik vind ook van mezelf dat ik het zou moeten kunnen. Dat stemmetje he. Dat stemmetje dat zegt, misschien ben je daar niet slim genoeg voor...

"...als je me maar begrijpen." Ja mam, fijn dat je me dat hebt bijgebracht. Ik spreek boerenkool-italiaans, zuurkool-spaans, soms snert-russisch, maar door de bank genomen wordt ik begrepen. En daarmee lukt het om bij te kunnen dragen aan een vakgebied waarin ik niet ben grootgebracht.

Producties zien? Op Operagroep The Fat Lady is te zien waar we aan werken, een inkijkje in wat geweest is en ook al tipjes van sluiers van wat nog gaat komen. Ik denk dat mijn moeder het prachtig zou hebben gevonden.

Mooi he?