Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 53

Aan het eind van de basisschool volgt steevast de vraag: welk vervolg traject gaat het worden. In mijn tijd hadden we ook al een sito-toets. Ik kan me niet herinneren of ik dat makkelijk of moeilijk vond, maar het was zeker interessant! Ik deed een toets! Of dat in het laatste jaar was of al eerder en vaker weet ik echt niet meer, het waren andere tijden. 

Het gesprek tussen mijn moeder en de meester (nee, ik mocht daar niet bij zijn) ging in elk geval wel over de resultaten en die gaven aan dat ik naar de mavo 'moest'. Dat gaf me een dubbel gevoel. Mijn oudere broer deed havo en eigenlijk wilde ik dat ook. Maar aan de andere kant was het misschien ook wel fijn om niet op dezelfde school te zitten. We waren op die leeftijd niet altijd beste maatjes. Mijn moeder ging niet tegen het advies in: "de meester heeft er verstand van, ik niet". Dat mijn meester de school als vervangende dienstplicht door zijn laatste fase loodtste, zonder werkelijk onderwijskundige ervaring, werd niet meegeteld. Ik sprak hem jaren later: "natte vingerwerk" was het geweest.

Ik heb de mavo als een makkelijke speeltijd ervaren. Ik heb 'last' gehouden van mijn broer die zich altijd als de betere voordeed. "Jij bent een mavo-meisje". Het zinnetje is lang blijven plakken en ik heb er soms komt ie weer bovendrijven. Dit soort ballast dragen veel mensen met zich mee: iemand vind iets van jouw niveau en je gaat dat geloven.

Een andere ballast die ik ervaren heb, is dat ik geen goede basis van 'leren leren' heb meegekregen. Aan het eind van de mavo kwam weer een keuzemoment. Ik had min of meer fluitend die 4 jaar doorlopen. Mijn broer was ergens op de havo "blijven zitten".  Er zat een soort competitieding in mij dat ik dan eerder dan hij aan een echte opleiding kon beginnen. Het liefst wilde ik iets kunstzinnigs doen. Iets met tekenen, daar was ik goed in. Maar dat was HBO. Dan zou ik eerst havo moeten doen en weer gevoelsmatig op achterstand komen op mijn broer.  De zorg dan? Tijdens een soort stage moment op de mavo had ik daar een inkijkje in gekregen. Maar daarvoor had ik in mijn pakket minimaal biologie moeten hebben en dat had ik niet. "Dan wordt je toch kleuterjuf? Die mogen ook altijd mooie tekeningen op het bord maken en dan kan je voor kinderen zorgen". Mijn moeder deed haar best me te helpen, en ik volgde haar advies op. Ik heb me er doorheen geworsteld, inclusief een jaar overdoen, want leren was toch echt iets wat niet zomaar lukte. Niet omdat ik dom was, maar omdat het niet in mijn systeem zat. Ik had altijd "maar wat gedaan".

Na die opleiding, weer een keuzemoment. Er was toen geen werk (geloof het of niet) in het onderwijs, maar met mijn diploma kon ik wel terecht in de zorg!! "Fijn, dan heb je vast inkomen" zei mijn moeder. Uiteindelijk heb ik 23 jaar in de zorg voor verstandelijk beperkte mensen mogen werken.

In 2002 kreeg ik een keuzemoment opgelegd. Na een lastige periode die uitmondde in ontslag moest ik opnieuw kiezen wat ik ging doen. Dat heeft er toe geleid dat ik mij in het artistieke vak ben gaan scholen. Voor alles wat ik deed maakte ik nu mijn EIGEN keus. En nu heb ik al 16 jaar een eigen bedrijf, doe ik dingen die me passen, heb twee hbo-diploma's en als ik terugkijk denk ik alleen maar: ik heb mijn weg gevolgd. Het had misschien een andere weg kunnen zijn, maar deze heeft me gebracht waar ik nu ben en die plek past me.

Goed bezig, toch?