Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 52

"Jij wilde altijd al alles zelluf doen, zo klein als je was". Hoe vaak ik dat niet van mijn moeder hoorde. En het klopt nog steeds. Ik vind het lastig om hulp in te roepen, ik kan uren zoet zijn met iets zelf uitzoeken, en delegeren is niet altijd mijn sterkste kant geweest. Ik doe dingen graag op mijn manier, zodat ik weet hoe dingen gedaan zijn. Het helpt ook als iets mis gaat dat ik alleen mezelf daarvan maar de schuld hoef te geven. Ik verlies soms enorm veel tijd omdat ik net op de verkeerde manier gestart was, of nog niet alles wist wat van belang was (waar ik dan pas achterkom als ik denk klaar te zijn).

Ik schreef er al eerder over in een blog, die behoefte om zelluf te doen. Op mijn manier, mijn eigenzinnige manier. Wat heb ik daardoor ongelooflijk veel ontdekt! Ik heb vrij lang in mijn carriere als zelfstandige de slogan gehad: eerst ja zeggen, dan kijken hoe je het gaat doen. Bluffen heet dat ook. Ik had wel lef om te bluffen.
Een school vroeg: je geeft hier nu dramalessen, we willen na de zomer iets over pesten, heb jij dat ook? Ja zei ik, ik kan jullie een voorstelling aan bieden met een lespakket om er mee door te kunnen in de klas.
Daar stond ik dan buiten. HELP roepend tegen mezelf, wat heb ik nou weer gezegd! September! Dat is over 2,5 maand!!

Thuis gekomen ben ik mijn netwerk gaan benaderen om te weten wie met mij die voorstelling wilden maken. Gelukkig! Twee mensen wilden wel mee brainstormen. Via een filmproject waar mijn dochter aan mee had gedaan had ik half/half een regisseuze ontmoet. Die ook maar eens bellen met mijn brutale vraag. Ze wilde wel meedenken. Maarrrrr... ik heb er nu geen geld voor! Ze kwam. We maakten  mooie plannen, hadden goeie ideeen, tot een van hen afhaakte. En nu? Alles is al in de steigers voor 3 acteurs! En wat als die ene nou een pop is? De zeggingskracht van niets kunnen zeggen werd daarmee opeens zoveel helderder! 

De tijd drong. Avond aan avond zat ik te puzzelen op een manshoge pop. Want het moest echt levensgroot. Bakken schuimrubber, oude kleren, elastiek, piepschuim, pruiken, pffft. Sammie was af. Overdag was ik met mijn collega actrice en de regisseuze druk met schrijven, herschrijven, weggooien, bijzoeken, schaven,  repeteren en alles nog eens herzien. En als we niet bij elkaar waren om te repeteren zat ik een lesprogramma in elkaar te draaien. Had ik daar verstand van? Totaal niet. Ik was kleuterjuf geweest, de klassen daarboven ... niet echt gesneden koek. Gelukkig kende ik iemand uit het onderwijs via een van de lessen die ik destijds voor Ruud van Hemert organiseerde. Ze hielp me er verantwoorde lessen van te maken. Tien lessen, een lesbrief en materiaal beschrijving.

Aan het eind van de zomer stond er de voorstelling, en die zat goed in elkaar. Uiteindelijk heb ik er met wisselende spelers 10 mee op scholen gespeeld. 

Eigenwijs, op eigen wijze, zo kom ik er wel.

Van de week vertelde iemand me over zichzelf: "Ik was altijd alles zelf aan het doen, omdat niemand het deed. Tot ik er op gewezen werd niemand het deed omdat ik het altijd zelf deed. Ik had als leider niet moeten uitvoeren, ik had de mensen de tools kunnen aanreiken om het te gaan doen." 100% herkenning!
Dank voor deze opmerking. Daarmee bracht hij onder woorden waar ik na vele jaren eindelijk mee aan de slag ging: niet alles zelf doen, maar zorgen dat anderen in staat zijn het te doen op een manier die mij verder helpt. Win-win, iedereen blij. Soms heb je iemand aan de zijlijn nodig die je vertelt dat jouw eigen-wijze iets anders is dan zelf doen. Samenwerken... Ik leer het steeds beter. 

Goed bezig, toch?