Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 46

Mijn vak is het mooiste vak dat ik me kan voorstellen. Ik kom op verschillende plaatsen in Nederland, van toplocaties in het bos tot kleine zaaltjes in een drukke stad. Ik reis door heel het land en ontmoet heel verschillende mensen. Daar hou ik van. Het doet een beroep op mijn vermogen om mij in te lezen en - leven.

Mensen die mij kennen horen mij al heel lang praten over een boek dat ik aan het schrijven ben. Dat ben ik nog steeds. Maar nadat ik in de eerste ruwe versie vooral alle her en der verzamelde teksten, gedachtes, ideeën en uitgewerkte tapes op een hoop in het document heb gegooid ligt het stil.

In mijn hoofd maak ik wel stappen om verder te gaan. Ik oefen mijzelf ook in schrijven, zoals hier in mijn brieven en ook in mijn brieven over acteren.
In mijn hoofd heb ik de indeling van het boek aardig op een rij. De structuur ligt er en mijn hoofd gaat vervolgens op hol over de invulling van de onderdelen, en wat ik vooral daarover nog niet weet.
In mijn hoofd streep en onderstreep ik, bedenk er foto's bij en leg linken met andere onderstreepte delen van mijn boek.
In mijn hoofd bedenk ik dat een iets andere opzet misschien toch beter werkt. Praktisch moet het zijn. Vooral praktisch, dus in mijn hoofd verdwijnt de theorie naar de achtergrond.
In mijn hoofd wordt het boek goed ontvangen en veel gelezen. Is het de toepasbare leidraad geworden die ik voor ogen had.

Maar in mijn hoofd zit ook een stem die kritisch is. Die op elke gedachte een tegenwerping heeft.
Als je t echt wil dat je boek afkomt was je al lang verder gegaan
Als je echt wil dat je boek afkomt moet je je niet door bijzaken laten afleiden
Als je echt wil dat je boek afkomt moet je stoppen met al aan het eindpunt denken
en
Denk je nou echt dat jij goed genoeg kunt schrijven?
Denk je nou echt dat je intelligent genoeg bent om al die verbindingen op papier te zetten?
Denk je nou echt dat je weet waar je het over hebt?
Denk je nou echt dat je alles doorziet zoals Arnica dat deed?

Arnica.

Daar is ze weer.

Mijn mentor, teacher, criticus. Niet eerder ontmoette ik iemand die zo halsstarrig kon zijn in haar gelijk. Die zo recht voor z'n raap kon zijn over goed en fout. Die dwars door me heen leek te kijken en mij over allerlei emotionele, fysieke, intelectuele hobbels heen hielp om in mezelf te kunnen gaan geloven. Die in mij geloofde. Die nog altijd in mijn hoofd zit. Soms met een lach, als ik weer eens van mijn "pad" afdwaal. Soms met een scherpe opmerking als ik iets beweer waar ik nog niet helemaal zeker van ben. Met gepaste trots als ze me bezig ziet, met respect voor mijn niet aflatende vertrouwen in wat ik van haar leerde.

Ze zit in mijn hoofd, in mijn hart, al heb ik dat nooit tegen haar kunnen zeggen. Ze is niet meer "live" aanwezig. In elke andere vorm wel, bij mij. En voor nu dus: in mijn hoofd. Echt Arnica, het gaat er komen!!

Ik gebruik mijn worsteling rondom het boek vaak als voorbeeld tijdens trainingen motiverende gespreksvoering. Ik denk dat Arnica iets zou zeggen in de trant van: "als je dat maar niet voorop laat staan". Het boek moet af. In de trainingen komt wel een andere worsteling aan de orde.

Dank je.