Mijn school carriere ging niet zoals ik m nu zou willen hebben. Dat heeft met allerlei omstandigheden te maken, die nu niet (meer) spelen, dus dan heb ik makkelijk praten. Mijn lagere school stopte te bestaan. Met de klas onder mij waren wij de laatste leerlingen en na mijn schooljaar bestond de school gewoon niet meer. Dat laatste jaren kregen we een nieuwe meester. Een hoofdmeester, zoals dat toen nog heette. Wat we toen niet wisten was dat deze jongeman onder de dienstplicht uit kwam met deze functie: dat hij het verantwoord afbouwen van een school voor zijn rekening nam. Dat wisten we niet. Ook niet dat hij weinig tot geen ervaring had met wat toen nog zesde klas heette.

Ik heb fantastische herinneringen aan deze meester en die schooltijd. Het heeft mijn liefde voor acteren "aanngezet". Ik denk dat ik nog nooit zoveel heb mogen spelen, gewoon buiten maar ook met het maken van een voorstelling op het schoolplein. Ik schreef er al eens over. Maar op het moment dat deze fantastische meester moest vertellen naar welk vervolgonderwijs iedereen zou gaan heeft hij met een soort natte-vinger werk gegokt wat bij iedereen pastte. Ik sprak hem later, dus dat het zo ging bedenk ik niet zelf. Het heeft mij naar de Mavo gebracht. Ik ben er fluitend doorheen gegaan, hoefde eigenlijk niet veel te doen en wist al bij het begin van de examens dat ik mijn diploma zou halen.

Ondanks dat ik door ben gaan leren, en uiteindelijk op een plek ben beland waar ik doe wat me gelukkig maakt, heeft die keus van destijds wel sporen nagelaten. Nog steeds zit er een sprankje ontevredenheid in mij, wetend dat het meer had kunnen zijn. Wetend dat ik liever andere dingen was gaan doen. Ik wilde naar de kunstacademie maar dan zou ik eerst havo moeten doen. Maar met tekenen kon ik nooit mijn brood verdienen dacht mijn moeder. Zoek iets waar je veel mag tekenen: ik werd kleuterjuf. Dat kon met mavo. Al in het tweede jaar benauwde het idee om jaar in jaar uit lesjes voor kinderen te bedenken me. Het was niet wat ik wilde. Ik slaagde met goede cijfers en kon in een tijd van een enorm overschot aan kleuterleidsters wel direct op een baan solliciteren. Ik heb het niet gedaan. Ik ben in de zorg gaan werken. Ook dat kon met mavo.

In de zorg ben ik als groepsleidster voor een groep verstandelijk beperkte volwassenen gaan werken. Ik vond het heel leuk en verrijkend en in die tijd ben ik ook zelfstandig gaan wonen. Het leven was leuk, maar in mij wrong nog steeds iets: het is niet goed genoeg wat je doet. Je hebt meer in je mars. Ik werd plaatsvervangend hoofd, hoofd, clustermanager. Best een mooie carriere, maar het klopte niet. Dit was niet het  juiste "meer-in-mijn-mars" spoor. Alleen: in de waan van alledag, met inmiddels ook een gezin met 2 kleine kinderen race je door in plaats van pas op de plaats te maken. Ik racete te hard, ik werd ontslagen. BAM. Stilstand.

Na al die jaren van doorgaan op het aan het begin verkeerd opgegane pad, want zo voelt die mavo, doe ik wat ik het liefst doe, wat bij me past. En toch, er blijft altijd een klein stemmetje zeuren. Zeuren dat het nog steeds niet goed genoeg is. En dat stemmetje maakt dat ik nooit alleen maar blij kan zijn, dat mijn onzekere randje altijd verwacht dat het toch niet helemaal is wat het had kunnen zijn als... En dat stemmetje zegt ook altijd dat ik dat niet mag laten merken. Dan zou ik ontevreden zijn (opvoedingsstemmetje).

Altijd bijna goed, nooit goed genoeg. Zo voelt het. Dat wilde ik gewoon een keer geschreven hebben. Dat gevoel blij te zijn met alles wat je doet, maar toch ook altijd een mavo-meisje te blijven.

Mooi het?