Kortgeleden werd ik gevraagd om mee te werken aan een training. Het was al een tijd geleden dat ik met deze trainer had samengewerkt. Het is fijn als opdrachten weer aantrekken en ik zei dan ook graag ja tegen de vraag. Een afspraak die ik had staan, kon ik omzetten zodat ik beschikbaar was. Nadere informatie zou ik enkele dagen later ontvangen en dan konden we nog samen sparren over de training. Op de afgesproken dag had ik de informatie nog niet ontvangen. De volgende dag mailde de trainer dat hij nog niet alle informatie had, dus ‘nog even geduld aub’. Natuurlijk, dat kan gebeuren. De training zou in de week daarna zijn, dus we hadden nog tijd. Drie dagen voor de training belde de trainer me. Hij had een agendafout gemaakt. De training was al maanden geleden ingekocht, maar in de loop van de maanden waren er wat wijzigingen geweest en… deze training had eerder al plaatsgevonden. Hij had hem alleen niet uit zijn agenda gestreept en in de veronderstelling dat hij gewoon gepland was mij geboekt om als acteur mee te werken. Heel veel excuses en ‘vervelend nu, mijn fout, sorry’.

Normaal gesproken krijg ik als zo kort voor een training wordt gecanceld toch betaald. Ik heb mijn tijd er voor vrij gemaakt en heb in dit geval zelfs iets anders afgezegd en de oorzaak van niet kunnen werken ligt niet bij mij. In mijn algemene voorwaarden heb ik termijnen staan: zo lang voor een training cancelen is zoveel alsnog betalen, in dit voorbeeld, binnen een week, zou ik gewoon betaald moeten worden.

Mooi, die algemene voorwaarden, maar in de praktijk loopt het anders. Ik word gebeld, mondeling spreken we af dat ik kom werken, we maken geen schriftelijke overeenkomst, hebben het niet over de voorwaarden: we kennen elkaar toch?

De eerstvolgende is voor jou

Nu was het: ja als ik je nou meteen in januari had geboekt, had je nu gewoon geld gekregen, maar het was zo kort dag. Maar ‘eerstvolgende training is voor jou’.   Ik vind de situatie lastig. Ik wil graag met deze trainer blijven werken, maar het voelt ook niet goed dat hij me niet betaalt. Ik heb mijn voorwaarden, maar merk dat ik bang ben de werkverhouding te verstoren. Ik heb geprobeerd dit punt te bespreken, maar merkte dat dat nog niet zo eenvoudig is. Mijn eigen voorzichtigheid in het formuleren mondde uit in accepteren dat ik nu niets betaald kreeg. In mijn hoofd praat ik dit ‘goed’:

Bij het eerste contact heb ik mijn voorwaarden niet genoemd, vanuit vertrouwen dat het wel goed zit…
Achteraf zeggen dat mijn voorwaarden gelden is een zwaktebod, zou ik ook niet doen als de training wel door was gegaan…
Zo’n zakelijke houding past niet echt bij mij…
Hij is ook niet betaald…

In mijn hoofd tolden ook gedachten als:

Wanneer is dan een volgende keer?
Zou je me anders ook hebben gevraagd voor die volgende keer?
Kan ik van je op aan als we gaan samenwerken?
Heb ik ooit verteld dat ik voorwaarden heb en tellen die nu?

Ik hoop altijd te voorkomen dat dingen op de spits gedreven worden, vind mezelf over het algemeen communicatief best vaardig, maar deze situatie vond ik lastig. Daar schrijf ik dan maar over.

Want ja, ik heb de algemene voorwaarden op papier, maar verder? Heeft het zin ze te hebben als je ze niet gebruikt? Als ondernemer zeg ik van wel, maar als uitvoerder ben ik dan niet congruent.

Hoe doe jij dat? Ik hoor graag tips hierover.

signatuur