Iemand stuurde me kort geleden een sms, over dat ze zich depressief voelde en dat ze zich een nietsnut vond. “As usual” schreef ze er bij. Hoe reageer je dan?

Ik ken haar al langer en weet dat er periodes zijn waarin de dingen in het leven voor haar lastig zijn. Ze is me lief, dus als het kan heb ik graag een luisterend oor.

Maar ik zie ook dat het patroon zich herhaalt. “As usual” is voor haar geen loze opmerking. Elke keer lijkt het alsof dingen tegen zitten. Als ze iets wil gaan doen, denkt ze bij voorbaat al “als het maar lukt”. Ze bedenkt alle dingen die tegen kunnen zitten. Sowieso hebben we het vaak over doemscenario’s realiseer ik me. Ik heb haar een keer gevraagd waarom ze zo vaak van het negatieve uit gaat. Ik ken haar al lang genoeg om dat met haar bespreekbaar te maken. “Als ik van het negatieve uit ga, kan het altijd alleen maar meevallen” was haar antwoord. “En als het niet meevalt, ben ik er op voorbereid geweest.”

Het is een levensfilosofie die mij vreemd is. Mijn verstand begrijpt ‘m wel, er zit een soort logica in die ik wel kan volgen. Ik voel ‘m niet. Zo naar de dingen kijken zou mij somber maken, ik zou mijn blijheid gaan missen. En ik denk ook dat je dan focust op wat NIET goed is, terwijl ik graag focus op wat WEL goed is. Ik ben daar soms op het naïeve af optimistisch in. Nogal een tegenhanger dus, en misschien kunnen we het juist daarom goed met elkaar vinden, zij en ik. Voor de duidelijkheid: met haar levensfilosofie kan ze evengoed een blij mens zijn, we kunnen samen heel veel lachen.

Als iemand niet goed in zijn of haar vel zit is het gevoeliger hoe je de dingen zegt. Meestal manoeuvreer ik zo met mijn woorden dat ik steun hoop te geven, begrip hoop te tonen zonder dat ik concreet zeg dat ik het met haar eens ben. Want dat ben ik niet. Ik ben een optimist die gelooft dat je krijgt waar je je op focust. Het is dan aan jou om te kiezen waar je op focust. Haar focus is op wat mis kan gaan, mijne op wat goed kan gaan.


In een van mijn artikelen schreef ik: “als je doet wat je altijd gedaan hebt, krijg je wat je altijd hebt gekregen.” Dat heb ik ook aan haar geschreven. Het bleef lang stil. Had ik er goed aan gedaan dit te zeggen? Had ik het beter anders kunnen omschrijven? Ik stond wel achter wat ik schreef en het nadeel van verstuurde berichten is dat je het ook niet zomaar meer terug draait. Het is gezegd. Het is gelezen... en begrepen? Ik wist het niet. Had ik meer rekening moeten houden met dat ze zich depressief voelde? Had ik meer begrip moeten hebben? Had ik... beter wel of niet... .

In deze stemming van haar is stilte laten bestaan lastig, maar ooit spraken we af dat ik dat moest doen omdat ze dat nodig heeft. Tijd voor haar eigen bezinning. Nu was de stilte nog lastiger vond ik. Ik had namelijk anders gereageerd dan 'as usual'. En dan had de stilte misschien ook een andere betekenis dan 'as usual'.

Vandaag kreeg ik weer een sms: "Misschien heb je ook wel gelijk". Er viel een last van me af. We hebben elkaar weer gesproken en mijn opmerking had iets bij haar losgemaakt. Zo had ze nog niet naar de dingen gekeken en het had haar erg aan het denken gezet en haar bewust gemaakt van een blinde vlek. "Ik weet niet of ik het zo maar anders kan doen, maar dank je wel."

Graag gedaan, want je bent me lief.