Trainingen worden in heel veel grote, al dan niet internationale, bedrijven en in kleine organisatie georganiseerd. Ik werk daar graag aan mee, als het gaat om, in welke vorm dan ook, verbetering van de communicatie binnen die organisatie. Ik werk mee aan diverse soorten trainingen, communicatie, agressie, sales, feedback enz. Maar de training die ik vooral interessant en uitdagend vind zijn trainingen in de psychiatrie.

Een paar jaar geleden deed ik mee aan een training over psychiatrische ziektebeelden. In deze training werd door de trainer (werkzaam in de psychiatrie) met 2 acteurs (waar zij veel mee werkte) uiteengezet wat zo specifiek is aan het werken in deze zorg, in  relatie tot mijn vak, trainingsacteur. Tijdens deze training kregen we inzicht in welke diversiteit aan psychiatrische ziektebeelden bestaat, en uit die enorme hoeveelheid (want dat is het) werd een selectie gemaakt van een aantal ziektebeelden die in de training centraal zouden staan. 

Zelf heb ik jarenlang in de zorg gewerkt, niet specifiek de psychiatrie, maar in mijn werk hadden we wel degelijk regelmatig te maken met clienten die aan psychische ziektes leden. Ik had me destijds vooral gefocust op hoe ik daar als hulpverlener adequaat op kon reageren. Ik herinner me dat ik er wel theorie over kreeg en dat we een bezoek aan een kliniek brachten. Daar konden we vragen stellen en kregen we nog meer informatie. Patienten heb ik toen niet gezien. Maar wat gebeurde was dat mijn hoofd werd volgestopt met alle do's en don'ts als het gaat om omgaan met psychiatrische patienten. En de belangrijkste les was: schakel zo snel mogelijk deskundige hulp in!

Zo'n 15 jaar geleden ben ik weggegaan uit de zorg en ben daarna mijn eigen bedrijf gestart. Ik kon toen niet weten dat ik via deze weg toch weer werk in de zorg zou vinden. Geen vaste baan, maar van buitenaf ingehuurd om als middel te dienen op het gebied van communicatie. Ik denk wel eens, wat zou ik er destijds veel aan hebben gehad als ik meer practische oefeningen had gekregen in het omgaan met mensen met een psychiatrisch ziektebeeld. Als ik mijn gedrag naar patienten had mogen oefenen, in een veilige situatie. Het had me denk ik heel veel houvast gegeven en ik denk zeker de betreffende clienten/patienten ook! Ik was denk ik zekerder geweest, zou meer gedurfd hebben. Terugkijkend heb ik vaak gedacht: "niet mijn terrein, mag ik niet aankomen", waarmee ik uiteindelijk de client in de wachtstand zetten: er is pas hulp als de deskundige er is.

Gelukkig kan het anders. Kortgeleden nog werkte ik mee aan een training voor werknemers in het sociaal domein, die nogal eens bij mensen thuis komen en daar te maken krijgen met verschillende psychiatrische ziektebeelden. "Hoe ga ik om met iemand die altijd maar angstig is en ik weet niet waarom?", "Wat kan ik doen als iemand het ene moment poeslief is maar het andere moment helemaal uit het dak kan gaan?", "Hoe kan ik iemand die ja zegt maar nee doet zover krijgen dat er echt iets gaat gebeuren". Vragen waar ze mee worstele, die de dagelijkse praktijk zijn voor sommigen van hen.

In deze training kregen ze meer inzicht in wat de problematiek kan zijn die speelt, en hoe ze daar adequaat mee om kunnen gaan (en dan bedoel ik niet dat ze gaan behandelen, want dat is niet hun vakgebied). Dat mochten ze oefenen. Aan mij de vraag dus om als trainingsacteur een paar psychiatrische ziekte beelden neer te zetten, aan hen de vraag om de theorie uit te proberen, de durven falen, opnieuw proberen, doorzetten en merken wat het effect is als ze dat op een goede manier doen. 

De training werd heel goed gewaardeerd, de deelnemers hebben bruikbare handvatten gekregen. Niet alleen gaf ik in mijn feedback aan wat wel en niet werkte, ik gaf ook aan wat ik, specifiek bij mijn ziektebeeld passend, nodig had. Ik was heel blij met wat ik inmiddels aan kennis heb opgedaan, specifiek op dit terrein. Ik ben heel dankbaar voor wat ik in mijn werk destijds leerde, maar ook voor de training "acteren in de psychiatrie" die mij zoveel meer practische tips heeft gegeven. Daardoor kon ik het doen: gewoon even "lekker gek doen", maar wel met het doel om te laten zien dat het serieus is en ook zo moet worden benaderd. 

Een mooi compliment aan het eind: "Gaat het weer met je?" "Ja met mij gaat het prima, hoezo?" "Je was zo echt bang, ik zag de paniek in je ogen!". Dank je wel, dan heb ik je iets kunnen geven waar je oprecht mee hebt kunnen oefenen.

Mooi vak toch?