Vanmorgen vroeg stond ik op om naar een training te gaan. Gisteravond laat had ik nog nagekeken wat de beste manier was om op de locatie te komen. Soms ben ik er met de auto snel, vaak kan ook het OV uitkomst bieden. Daar maak ik dan graag gebruik van omdat ik dan in de bus of trein me nog extra kan concentreren op wat in de training van mij wordt verwacht. 

De wekker ging op tijd, ik hou er van om dan nog even de tijd tussen slaap en wakker te rekken, doezeltijd noem ik het. Doezeltijd, halfdroom-tijd waarin gedachtes stromen zonder gene. Een moment van de dag dat nog niets gehaast is, dat alles nog alle kanten op kan gaan, en dat ik ook weer weg kan zakken in slaap. Tot de volgende wekker, ik ben zo blij met die herhaalknop. Soms tot wel 6 keer voor ik mijn lijf zeg dat het genoeg is. 

Vanmorgen vond ik na twee keer de doezeltijd wel over. Met het plan om goed te ontbijten, lekker warm te douchen en nog wat laatste administratie voor vertrek keek ik nog even vluchtig op mijn telefoon. 

Berichtje

Van opdrachtgever... van deze dag. 

Ingesproken bericht: "Hoop niet dat je al onderweg bent, maar kreeg zo juist bericht dat wegens teveel zieken de training is gecanceld! Stuur gewoon maar je factuur, dan zonder je reiskosten uiteraard." 

Hoppa.... vrije tijd.

Het gekke is dat het lijkt alsof mijn hele zijn, mijn systeem, direct in een vertraging gaat. Niets 'moet', genoeg tijd om van alles te doen. Herkenbaar? Mijn hoofd schiet vol met allerlei dingen die al een tijd op mijn to-do-list staan. Films afkijken, lijstjes maken, opera beluisteren, administratie, nieuwsbrief... of nee, misschien iets anders: vriendin bellen, kind bellen, willen weten hoe het gaat, spelletjes op mijn telefoon, uitgebreide lunch maken en oeps. Voor ik er erg in heb is de halve dag om, en zit ik nog altijd in mijn ochtendjas.

Wat heb ik nou eigenlijk gedaan?

Ontspannen.

Voelt dat zo?

Nee... eigenlijk niet. Omdat het eerste lijstje niet zomaar ter plekke bedacht is maar al een tijdje zeurt en mijn gedachten afleidt. En omdat ik dan mijzelf niet zo slim vindt om daar niet mee aan de slag te gaan. Omdat ik me weer eens heb laten verleiden door de gedachte dat ik nu zeeen van tijd heb. Dat heb ik nou elke keer. Als ik denk tijd te hebben om dingen (eindelijk) eens goed af te maken, te ordenen, of uberhaupt aan dingen te beginnen, dan neem ik ook de tijd, vooral om er nog niet aan te beginnen. Dan zit ik soms tot tegen middernacht nog een laatste klusje af te maken, want als ik dan in de middag ergens aan begonnen ben komt mijn volgende 'strengheid-tegen-mezelf' om de hoek: Als ik meteen was begonnen was het afgeweest, dus nu moet en zal het ook af. Pffft. 

ALs ik nu terug kijk (het is inmiddels inderdaad weer bijna middernacht) naar vandaag dan zie ik aan mijn lijstje dat ik toch wel een aantal dingen heb kunnen doen. Niet van mijn lijstje, maar dingen die nog niet prominent genoeg waren om op het lijstje te verschijnen. Dat is dan maar gedaan, praat ik mezelf goed. 

Ach, het onverwachte van de vrije tijd heeft wel iets. Los daarvan voelt het toch wel altijd wat dubbel om een factuur te sturen voor iets dat niet doorging. Ik werk er liever voor, al laat mijn houding thuis dat misschien niet altijd zien. Een cursus time-managment staat ook al lang op mijn lijst, maar daar lijk ik toch maar steeds geen tijd voor te kunnen maken. Misschien moet ik het maar erkennen: dit is wie ik ben. Misschien kan ik me nog een beetje verschuilen achter dat ik geen ochtendmens ben?

Nah...

Ik ben