Als lezer van mijn blog, en wellicht ook mijn nieuwsbrieven, weet je dat ik graag schrijf over van alles en nog wat over mijn vak. Soms vloeit iets heel makkelijk uit mijn spreekwoordelijke pen, andere keren vergt het meer tijd. Dan weet ik waar ik het over wil hebben, maar al schrijvend poppen er vragen op in mijn hoofd over wat ik daar zo durf neer te zetten. Klopt het wel wat ik zeg? Geloof ik daar echt in? Is dat woord goed geschreven? Is de betekenis van dat woord wel passend in de context? Het zijn vragen waarbij ik tegen mijzelf aanloop. 

Als ik mijn dag heb ingedeeld in schrijfblokken, wat ik soms doe omdat ik veel verschillende soorten schrijfsels heb, dan breken die aan mijzelf gerichte vragen me op. Ik kan ze niet negeren, dan negeer ik mezelf. 'Ze poppen niet voor niets op', zegt mijn innerlijke criticus. 'Maar ze kosten ook tijd', zegt mijn rationele stem.' Je roept toch altijd dat je kwaliteit belangrijk vind?' weerlegt de criticus. 'Misschien moet ik even de planten water geven', zegt mijn ontwijkende stem. Daar kan ik dan graag naar luisteren. Er zijn altijd nog zoveel andere dingen die ik kan doen in plaats van achter mijn computer zitten denken en zoeken naar goede woorden. 

De plantjes krijgen water, ik ontdoe ze van wat geel gekleurd blad, maak de vensterbank weer schoon en vind het dan wel tijd voor koffie. Het boek dat ook al de hele week op bladzijde 4 open ligt, staart me aan. Zal ik er in lezen? Dat wil ik wel graag, want ik vind het heel boeiende materie. Over hoe onze hersenen werken. Wie weet ontdek ik daarin hoe ik me laat manipuleren door mijn eigen stemmen. 'Nee', besluit ik kordaat, want ik heb al tijd verloren door andere dingen te doen dan ik van plan was. Als ik nu ga lezen, kan ik me er niet genoeg op concentreren. De tijdsdruk van de schrijfsels die af moeten, verhindert me te lezen.

'Hoezo moeten?' popt omhoog. Eh. Goeie vraag. Ik heb mezelf wat doelen gegeven en de regelmaat van schrijven is er een van. 'Dat bepaal je dus zelf?' zeg ik tegen mij. Ik vind dat ik behoorlijk schizofreen begin te klinken als ik het zo even snel met een etiketje mag labelen. Mijn neiging is nu meteen om te checken of het klopt dat ik hier het woord schizofreen  schrijf.

Wikipedia zegt: :Schizofrenie (gespleten geest; σχίζω schizo, φρενός phrenos) is een enigszins verouderde term voor een psychische aandoening binnen het schizoïde spectrum. De aandoening kan gepaard gaan met hallucinaties, paranoia, wanen en denkstoornissen. Er is soms ook sprake van problemen in het functioneren op emotioneel en sociaal vlak.

Eh, schizofreen is niet het juiste woord. Denkstoornissen misschien wel, want het stoort me behoorlijk dat ik van het een op het ander kom. Gedachtensprongen, soms heel grote sprongen. Ik heb vaak als ik met schrijfsels bezig ben de neiging om ze te volgen, van alles te doen wat opkomt. Zo werk ik vaak achterstallig werk weg. Opeens is iets wat er al lang lag klaar. Ik kom lijstjes tegen van to do dingen die ik schreef om te onthouden wat ik allemaal moest doen. Het meeste is zo tussentijds wel gebeurd. Zonder dat lijstje. Gewoon omdat ik een gedachtensprong had.

Het zijn geen stoornissen, dus dat woord klopt ook niet. Ik spring in mijn hoofd van de hak op de tak, maar vind het niet storend genoeg omdat ik dan dingen doe die ik niet van te voren had bedacht, en daar kan ik weer blij mee zijn. Go with the flow, denk ik wel eens. 

Moet ik me zorgen maken over het gespring van mijn gedachtes? Ik denk het niet. De tegenhanger is, dat ik super gefocust ben als ik acteer in trainingen, lesgeef of regisseer. Dan kunnen de hele wereld en al mijn planten en nog te lezen boeken totaal vergeten zijn. Ze doen er niet toe, want ik doe iets anders waar ik me ongelooflijk goed bij voel. Ze mogen er weer zijn als ik achter mijn bureau kruip, maar "NU EVEN NIET". Dat is altijd iets van mij geweest. Vroeger kon ik bijna vergeten dat ik mijn kind nog op moest halen dat was gaan spelen bij een vriendje of vriendin, omdat ik te gefocust wat op wat ik aan het doen was. Nee, ze zijn altijd opgehaald, die kinderen van mij, al was het soms iets later dan gepland. 

Ja, gedachtensprongen, dat past toch wel het meest. Ik heb gedachtensprongen en ook een aanhoudende focus op dat waar ik aan denk. Gelukkig, ik heb mijn eigen etiketje gevonden. Ik plak 'm waar niemand 't ziet... ik functioneer namelijk met al die gekke sprongen in mijn hoofd best oke op emotioneel en sociaal vlak.