Als alles in een stroom lijkt te gaan en je geniet van die stroom,
dat je denkt dat het altijd zo zal blijven,
als je bijna niet meer weet wat maakte dat het allemaal zo goed is gekomen en dat dat er ook niet meer toe doet,
dat gevoel.

Dat euforische gevoel,
dat extreme gevoel van blijdschap als een opdracht, missie of taak of sportprestaties je in een misschien wel overdreven vrolijke en blije stemming brengt.
Het einde-wedstrijd-fluitsignaal dat klinkt als je weet dat je club op winst staat, die uitzinnige blijheid waar je geen opium voor nodig had, alsof jij zelf de prestatie hebt geleverd,
dat gevoel. 

Euforie: Een overdreven goede stemming hebben, dit gaat vaak samen met een optimisme dat niet reëel is. Euforie is soms ook contrast: zoals mensen zich na het lopen van een marathon extreem gelukkig kan voelen terwijl ze lichamelijk totaal uitgeput zijn. Zo'n eurofische stroom is heerlijk, en meestal van korte duur. Jammer en gelukkig. Omdat je je compleet gelukkig kunt voelen en omdat het realisme van de feitelijke situatie het ook nodig maakt om weer objectief naar de situatie te kijken. Je lichamelijke uitputting vraagt echt aandacht, hersteltijd.

Ik zie die momenten van euforie als dat ik boven op een hoge berg sta. Het uitzicht is prachtig, ik voel me volkmaakt gelukkig en trek me helemaal niets aan van wat er zich onder mij afspeelt, wat daar mogelijk van mij verwacht wordt. Ik ben waar ik wil zijn. Dat andere kan ik er echt even niet bij hebben. Mijn bergtop is alleen van mij.
Ik kan daar soms ook zitten als ik bang, verdrietig of boos ben. Dan heb ik tijd nodig om die emotie even te laten zijn en echt, langzaamaan kom ik heus wel weer van mijn berg af. Dan kunnen we weer praten met elkaar. En zoals ik ze, euforie duurt dus meestal maar kort en dan is de realiteit weer aan de orde.

Soms wordt je euforie hardhandig de grond in geboord. Het moment dat je denkt de staatsloterij te winnen en dan blijkt dat dat ene cijfertje toch echt anders is. Het moment dat je auditie hebt gedaan en overtuigd bent dat je perfect bent voor de rol, maar dan het telefoontje dat de rol toch naar een ander gaat. Hoe kan het dat je dat niet zag aankomen!

Het grootste struikelblok is dan dat we opgaan in waar we mee bezig zijn zonder oog voor andere zaken . We gaan zo op in waar we op hopen, wat we ontwikkelen, wat er gaande is dat ons brein even wat knopjes van de relativering lijkt te hebben uitgezet. We lopen met ons hoofd in de wolken en zien niet de hoop stenen waar we over struikelen. Onze gedachten zijn zo bezig dat we de omgeving maar als terzijde waarnemen. Het is niet weg, maar even niet belangrijk. Tot de botsing met die struikelblokken. De realiteit kondigt zich aan.

Mijn grootste struikelblok is misschien wel dat ik weer vergeet dat die struikelblokken er zijn als mijn hoofd weer in de wolken zit. Andere wolken denk ik, want van die ene heb ik echt wel wat geleerd.
Het is daar fijn, blijkbaar.
Ik kom er geregeld terug.
Wetend dat ik weer kan gaan struikelen.
Maar dan weer als inzicht achteraf.