Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 68

Deze keer mijn blog "Hiervan ga ik 'aan'"

In mijn leven heb ik veel dingen gedaan omdat ik meende dat dat zo hoorde. Goeie dingen hoor, daar niet van, maar ik dacht er niet bij na. Ik ging naar de kleuterschool omdat het zo hoorde en had een heerlijke schooltijd. Op de basisschool precies zo. Ik ging naar de middelbare school omdat de meester had gezegd dat die goed voor me was. Er was toen minder keus dan nu, dus ik deed het en had ook hier een leuke tijd. Daarna ben ik het onderwijs in gegaan, niet omdat ik daar nou zo'n passie voor had, maar het kwam op mijn pad en blijkbaar kon ik het. Voor de klas heb ik nooit gestaan, want ik rolde in het werken met clienten met een verstandelijke beperking. Ook al weer een fijne tijd gehad. Niet dat er nooit struggles waren of echt moeilijke periodes, die zijn echt niet aan me voorbij gegaan, maar ik deed het allemaal omdat ik er min of meer ingerold was. De stap naar managment was ook een logisch lijkend gevolg. Het managen paste me wel, vond ik. En toch had ik altijd het gevoel dat ik maar wat deed. Dat elk moment iemand kon zeggen dat het niet klopte wat ik deed. Tot mij dat werkelijk gebeurde. 
Was deze innerlijke overtuiging mijn self fulfilling prophecy?
Ik kreeg wat ik dacht en verwachtte: ik werd ontslagen. Wat een heftig gebeuren is dat. Alles stond stil. Alles waar ik op dacht te kunnen vertrouwen werd onzeker en ik dook in een diep gat.

Dat ik dit nu schrijf betekent dat ik uit dat gat geklommen ben. Met vallen en opstaan, zoals het 'hoort' al voert het nu te ver om dat allemaal te vertellen.
Mijn belangrijkste drijfveer werd: ik wil nooit meer in een situatie komen waarin mij dit kan gebeuren. Klinkt wijs he? Maar pffft, als je nog nooit echt vanuit overtuiging keuzes hebt gemaakt is dat geen sinecure!
Stap 1 was: zelfstandig worden. Ik zou namelijk nooit mezelf ontslaan, en dat vond ik wel een geruststellende gedachte.
Stap 2 was: uitzoeken wat ik dan wilde.
Deze stap was zooooo ingewikkeld. Ik wist dat namelijk echt niet, en bovendien hakt een ontslag er echt in. Je weet gewoon niet wat je wilt of kunt.
Deze stap is het meest intense vallen en opstaan geweest. Van alles probeerde ik:
Lesgeven? Gewoon maar doen. Best lastig met nog steeds die innerlijke overtuiging die knabbelde aan mijn waardigheid.
Acteren? Mijn denkhoofd maakte dat ik me nooit helemaal durfde te geven, want... wat als ik niet goed genoeg ben...
Op een dag werd ik gebeld. Ik weet niet mee hoe die persoon mij gevonden had, maar we hebben wel een uur zitten praten over een voor mij totaal onbekend vakgebied: trainingacteren.

Daar ging ik van aan! Eindelijk iets wat mijn stap 3 kon worden: een keus maken voor iets wat ik ECHT wil.
Dat klonk zo als iets waar ik al mijn kennis en ervaring in kwijt kon. Iets dat zo klopte in de lijn van hoe ik in contact wil zijn met mensen. Met leren en acteren bezig zijn en andere mensen zo helpen, ik wist niet dat het bestond!

Ik heb me voor de opleiding ingeschreven. En het vervolg doorlopen. Ik ben aan het werk gegaan in heel veel verschillende soorten organisaties, uiteenlopende trainingen, met rollenspelen, games, animatie en bij alles stond ik AAN!!
Dat is inmiddels bijna 18 jaar geleden en het is altijd gebleven. Ik heb nog heel wat val-opsta-periodes meegemaakt want dat heet 'het echte leven', maar één ding is zeker: Ik doe nu werk waar ik werkelijk passie voor voel. Heerlijk. Dat gun ik iedereen!!

Mooi toch?