Ik kan er boeken vol over schrijven: over mijn blokkades. Ik heb kasten vol blokkades. In sommige vakjes zitten de blokkades over mijn uiterlijk. Als kind was ik al bijna altijd de langste in de klas. Ik kreeg de neiging iets gebogen te lopen, zodat ik er bij hoorde. Rechtop lopen werd wel een dingetje zo. Als ik rechtop stond was dat voor mij bijna gelijk aan mezelf boven anderen stellen. En dat mini-stemmetje dat dat arrogant vond, maakte dat ik jaren lang een rem op rechtop lopen had.

En dan die puberdingen die ook in een vakje zitten en af en toe naar boven komen: mijn neus is te groot, mijn oren staan te wijd, ik heb een klein hoofd, ben te mager, heb kromme benen, of althans eentje, ben niet mooi, dus lelijk. Die blokkades zijn nog maar heel klein, afgesleten in de loop der jaren, maar soms neigen ze zich te laten horen.

En dan mijn vakje met intelligentie. Die grote die me dom vind. Ik schreef er al eens over. De Mavo-meisje-blokkade. Als ik in gezelschap ben van mensen die naar mijn idee intelligent zijn, dan wil die nog wel eens heel hardnekkig op mijn schouder meekijken en in mijn oor fluisteren.

Soms denk ik dat in mijn kast ook een opruim-blokkade zit. Hoe vaak ik ook roep dat ik ga opruimen en daar ook daadwerkelijk aan begin: het wil maar niet lukken daar rigoreus in te zijn. Het is mijn is-toch-zonde-om-weg-te-gooien-blokkade die samen met mijn je weet-nooit-waar-je-t-nog-eens-voor-nodig-hebt-blokkade wedijvert om maar niet door te zetten en echt op te ruimen.

Altijd weer die blokkades. Ik loop nog steeds vaak tegen mijn eigen opgeworpen muur van te weinig lef, teveel angst, te grote twijfel, zelfdestructieve gedachtes aan, terwijl ik dat gewoon niet wil! Wat is dat toch, dat ik er dan niet gewoon doorheen breek? Daar moest ik aan denken nadat ik iemand anders zei: 'Wat houdt je tegen? Tussen willen en doen zit alleen het woordje EN.'

Als ik me goed voel lijkt alles te stromen. Dan hoef ik niet hard over dingen na te denken, ga ik graag in op wat op mij afkomt, ik ben dan in een soort flow, die heel rustgevend is.
Hoe fijn zou het zijn dat altijd te ervaren. Het mooie is tegenwoordig: als die blokkades hard zeuren heb ik steeds vaker de neiging om te denken: doei, ik doe het lekker toch. Een voordeel van ouder worden denk ik. Een groter bewustzijn dat het uiteindelijk gaat om wie jij bent en wat jij doet, sterker nog, dat je doet!

Nou het is geschreven. Ik ga het vaker zeggen: Doei. Vooral tegen mijn eigen blokkades. En luisteren zullen ze!

Ida