Het lezen van een boek is jarenlang mijn grote hobby geweest. Ik nam 6 a 7 boeken mee op vakantie en las ze allemaal uit. Of ik altijd voor mijn mede vakantiegangers even gezellig was weet ik niet, ik weet dat ik er van genoot en echte rust kon ervaren.

Hoe het veranderd is weet ik niet precies. Misschien door moeder te worden, omdat je aandacht dan op een andere manier wordt opgeslokt. Misschien door werk waar ik veel druk ervoer. Misschien door een periode in mijn leven dat het niet goed ging en ik me nergens op kon concentreren, laat staan een boek lezen, of misschien hoort het er bij dat dingen veranderen.
Of ik wel echt van lezen hou? Ik denk het wel. Boeken houden een aantrekkingskracht voor me.

In het begin van de Corona-crisis pakte ik het weer op. Omdat ik in die periode ook mijn schouder gebroken had was rust noodzaak. En die best wel beperkende omstandigheid was voor mij misschien wel een periode van een volgende ommekeer. Ik begon weer te lezen. Boeken over acteren, boeken voor de ontspanning, e-books, vakbladen die te lang waren blijven liggen.
Trots als ik merkte dat ik weer een boek uit had. Van sommige boeken maakte ik aantekeningen, omdat anderen soms precies schrijven wat ik bedoel en dat wil ik dan onthouden.

Dat ik altijd van boeken ben blijven houden merk ik vooral aan mijn bankrekening. Ik kan het namelijk niet laten om boeken te kopen. Als ik een training volg, want bijblijven in mijn vak vraagt erom dat ik blijf leren, koop ik heel makkelijk een boek over de theorie die ik geleerd heb. Of als ik een training ontwikkel zoek ik informatie op internet en als ik daar boeken tegenkom neig ik er naar die ook te kopen.
Ik heb jarenlang een abonnement gehad op wat toen nog Boek en Plaat heette. Door dat abbonnement had ik de verplichting elk kwartaal een boek af te nemen. Dat leek me geen enkel probleem toen ik er aan begon. Echter, toen ik jaren later in Haarlem ging wonen bleek een winkel van Boek en Plaat op het stationsplein te zitten. Dat nodigt dan heel erg uit om in plaats van in een folder te zoeken naar het kwartaalboek even langs te gaan. Een boek fysiek vastpakken. Even bladeren. De achterflap lezen. Vergelijken met andere boeken. Boeken ontdekken die je niet in de folder had gevonden. Snufflen langs de uitverkooptafel. Elk kwartaal kwam ik zo met vaak vier of vijf boeken thuis.
Bij de geboortes van mijn kinderen kreeg ik een blije doos met allerlei aanbiedingen. Waaronder ook boeken voor de kleintjes. Hele series kocht ik dan, want ik wist nog niet waar mijn kinderen van gingen houden, dus voor zekerheid maar de hele bups. Sommige bupsen staan nog nagenoeg onaangeraakt in huis.

Tegenwoordig ben ik aan het opruimen. Ik schreef er al eerder over. Dat opruimen gaat gepaard met mooie ontdekkingen. Bijvoorbeeld dat veel van mijn boeken inmiddels tien jaar in een doos op zolder staan. Waaronder ook een paar van die bupsen. En dat ik de meeste boeken nog niet gelezen of voorgelezen heb. Dan zucht ik wel even om mezelf en mijn koopzucht.

De komst van ebooks heeft het er niet beter op gemaakt. In mijn boekenlijst staan bijna honderd boeken. Soms denk ik dat het er zoveel zijn dat ik ze nooit gelezen krijg. En toch: laatst won ik een prijs naar keuze en een van de keuzes was, je raadt het, een abonnement van vier maanden op acht ebooks per maand. Gek he, dat het er bijna honderd zijn?

Om meer orde (en daarmee overzicht) te krijgen heb ik twee boekenkasten gemaakt. De ene is voor boeken die met mijn werk te maken hebben, de ander voor het resterende leesvoer. Beide kasten zijn te klein, dat is dan wel weer jammer. Boeken die ik gelezen heb (en nog goed zijn) geef ik weg of verkoop ik. Zo maakte ik mijn zoon heel blij door hem een aantal kunstboeken te geven die ik hier had staan. De boekenkast gaat niet snel leeg, want ik ben best kritisch op wat er met mijn boeken gebeurt.

Af en toe vraag ik me af van wie ik dat heb. Of het van mijn vader komt weet ik niet, die heb ik te weinig gekend om te weten of hij een lezer was. Mijn moeder las wel, al was het niet veel. Echt interesse in boeken kan ik me niet herinneren bij haar. Maar toch zit daar denk ik wel een link. Dat bewaren heb ik van haar, ik weet het zeker! Na haar overlijden bleek dat ze in haar boekenkast nog boeken had uit haar eigen tienertijd. Die heeft ze al die jaren bewaard, al die verhuizingen meegenomen. Ik heb ze door mijn handen laten gaan. Boeken met katoenen kaften, gebonden, van goede kwaliteit. De schrijfstijl oubollig, het kon me niet boeien, maar weggooien? Dat kon ik niet. Met een volle boekenkast is het dan lastig te besluiten wat je er mee doet.

"Heeft iemand oude boeken die weg mogen, liefst met katoenen kaft, vergeelde bladeren geen probleem". Deze oproep kwam zomaar uit de lucht vallen. Ik heb die persoon benaderd. Het bleek een kunstenaar te zijn die delen van oude boeken in zijn kunst wilde verwerken. Of ik het geen probleem vond als de boeken kapot zouden gaan? Nee! Dat vond ik zeker geen probleem! Hoe fijn dat iets van mijn moeder, al was het in snippers, in een kunstwerk terecht zou komen?
De hele stapel is naar deze kunstenaar gegaan. Ik heb geen idee of het werkelijk gebruikt is. Ik ben zijn naam kwijt. Erg? Nee. Het idee dat ik deze boeken, die voor mijn moeder blijkbaar belangrijk waren, niet heb hoeven weggooien heeft voor mij veel meer betekenis dan waar ze uiteindelijk beland zijn.

Ik blijf toch maar ruimen, want ik heb geen idee wat mijn kinderen in de toekomst met mijn boeken (en andere spullen) zullen doen. Liever kies ik nu zelf wat er mee gebeurt dan dat zij er misschien emotioneel mee dubben zoals ik dat deed. En als ik heel eerlijk ben doe ik het ook omdat ze misschien wel heel (begrijpelijk) radicaal alles weggooien. Dan kan ik t nu nog een beetje sturen... en zorgen dat ik zoveel mogelijk ook werkelijk gelezen heb.

Ida