Soms kan ik veeleisend zijn, vooral naar mezelf. Ik kan heel veel van mezelf ‘moeten’. Zo vind ik dat ik voor kwaliteit moet staan. En ik moet aardig, betrouwbaar, creatief, spannend, open en nog veel meer gevonden worden. Ja, ik kan heel veel van mezelf moeten, voor mezelf dan he, denk ik er achter aan. Maar is dat zo? Die vraag houdt me nu al een tijdje bezig. Ben ik alleen veeleisend naar mezelf of dit is inherent aan mijn veeleisendheid dat ik dat ook naar anderen ben? Wat verwacht ik dan? 

Over het algemeen denk ik dat ik iedereen in zijn waarde laat. Ik probeer niet vanuit oordelen te denken, maar interessant te vinden dat iemand anders denkt. 
Ik stel vragen, veel vragen, kritische vragen. Zeker als mensen dingen doen of zeggen die contra zijn aan hoe ik dingen zou doen of zeggen. Ik kan me daar dan in vastbijten, willen snappen hoe het zit. En dan blijf ik doorgaan tot ik het snap, want ik wil snappen, wat de ander beweegt om dat zo te zeggen of doen. Zodat ik gefundeerd kan zeggen hoe ik daar dan weer tegenaan kijk en zo de discussie verder voer. Ja, ik mag graag discussiëren. 

En dan komt die opmerking: “Laat het los”. 

Wat is dat dan, “loslaten”? Gaat dat dan over dat ik me niet meer druk moet maken over wat de ander zegt, of moet ik stoppen met de ander daarop bevragen, de ander met rust laten? of … wat is dat, “laat het los”? En zo kan ik meteen in een volgende discussie duiken over wat er dan precies bedoeld wordt.

Ach je, loslaten, met een grijns denk ik aan Frozen.

Als ik in organisaties kom voor trainingen merk ik dat onrust vaak gaat over dat een ander (de manager, de collega, de klant) veroorzaakt dat je niet altijd lekker kunt werken. Ik snap dat iedereen graag met plezier door een fijne werkdag heen rolt. En dat dat zou kunnen lukken als iedereen dat op dezelfde manier zou willen. De praktijk is echter nogal wat weerbarstiger. De verschillen tussen mensen, hun welbevinden van die dag en hun idee over het werk maken dat die eenduidigheid feitelijk niet bestaat. Kan je dan zeggen: “Laat het los”? Is dat hoe we mensen trainen om er mee om te gaan? Nee. We leren hen gesprekstechnieken, gedrag te begrijpen en geven tools en advies om samen (niet alleen die ene) dag door te komen. 

En dat is dan weer zo mooi, vind ik: Door te gaan snappen hoe dingen werken, door te weten wat je er mee kunt, bouw je eigenlijk aan loslaten. Hoe meer/beter je weet hoe dingen in elkaar steken, hoe makkelijker je de keus kunt maken je er wel of niet druk om te maken. Of je nou wel of niet een probleem hebt, of je het nou wel of niet kunt oplossen: Als je dat antwoord hebt, hoef je niet meer druk te maken. En dan kan je loslaten. Dat is de kunst, als je het mij vraagt. De kunst van het loslaten is weten en daar tevreden mee zijn.