Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 69

Deze keer mijn blog "Impostor syndrom"

Laatst zag ik een bericht langskomen van een man die was afgestudeerd als orthopedisch chirurg. Niet bijzonder zou je zeggen, want er zijn er wel meer van, maar bij hem was het verhaal dat er aan vooraf ging wel bijzonder. Al vanaf de basisschool werd hem voorgehouden dat arts worden er voor hem niet in zat. Het cito-advies was namelijk Mavo en daarmee heb je niet voldoende in huis. Gelukkig was dit nogal een weerbarstig iemand die na de Mavo ook de Havo en vervolgens VWO is gaan doen, om uiteindelijk de opleiding tot basisarts te volgen waarna de studie tot orthopedisch chirurg zijn volgende stap was. En dat is hem gelukt. Hoe? Niet omdat hij zo slim was, want die Cito-toets zat er echt niet helemaal naast. Wat hem geholpen heeft is keihard werken en studeren. Niet slim maar wel gedreven. En vanuit die gedrevenheid blijven doorbuffelen tot je bent waar je wilt zijn, tegen alle adviezen in.

Het lijkt me nogal wat als je van alle kanten te horen krijgt dat iets je niet gaat lukken. Wat een overwinning als je dan tegen de verdrukking in toch komt waar je wilt zijn.

Het bracht me bij een pijn van mezelf. Iets wat soms even de kop opsteekt. Nogal hardnekkig, merk ik.
Mij is niet zozeer gezegd dat ik dingen niet kon bereiken. Eerder werd er met weinig woorden gezegd dat het goed was als ik het advies opvolgde. Mijn advies was ook Mavo. Liever had ik Havo gedaan, al was het maar om te kunnen wedijveren met mijn broer. Maar die strijd ging ik niet leveren, misschien uit gemakszucht, dat weet ik niet meer. Ik ben Mavo gaan doen.
Aan het eind van de Mavo bleek dat opleidingen die ik had willen doen om Havo vroegen. Uit een soort recalcitrantie (niet nog langer middelbare school willen) heb ik die stap niet gemaakt. Mijn route werd anders. Via de opleiding tot kleuterleidsters, hoofdacte en werken in de zorg werkte ik me daar op tot uiteindelijk manager van drie woonvoorzieningen.

Al die tijd knaagde er wel iets. Mijn collega's hadden havo, VWO en een gedegen managmentopleiding gevolgd. Een stemmetje in mijn hoofd zei, maar jij bent een mavo-meisje.
Ik ben daarna een acteeropleiding gaan volgen. Daar heb ik ook vaak de rem gevoeld. Iedereen kon zo goed diepgravend met dat vak bezig zijn, maar ik ben maar een mavo-meisje.

Inmiddels ben ik regisseur, docent, trainer, trainingsactrice, coach en sta ik vol passie mijn werk te doen. En toch, als ik dan thuis zit kan mijn stemmetje zeggen: straks is het over, want dan ontdekken ze dat je 'maar' een mavo-meisje bent. Straks is alles weg en wordt je 'betrapt' op dat je het eigenlijk helemaal niet kan.

Pffft. Ik heb dus last van het impostor syndroom. Het gevoel dat je elk moment betrapt kan worden als bedrieger. Niet omdat anderen tegen me hebben gezegd dat ik iets niet kan bereiken, zoals bij die arts, maar omdat ik dat zelf doe. Telkens weer. Ik weet het en toch...

Van de week las ik: Alles wat je over jezelf denkt zit alleen in jouw brein. Wow, dat vond ik opeens zo relativerend! Ik ben niet mijn gedachte! Nog een dag later zei iemand:  dat doet je brein omdat ie nog in de oertijd zit. Het oerbrein beschermt je tegen gevaar en afwijzing zou voor jou gevaar kunnen zijn. Wees dus maar lief en bedank je brein, Zeg dat je dat nu niet (meer) nodig hebt.
Daarom durf ik het nu uit te spreken. Ik ben geen impostor, ik heb gewoon een maffe omweg gemaakt om te komen waar ik nu ben, en die hele weg heeft me veel meer gebracht dan welke middelbare school ooit had kunnen doen. En mijn brein... is lief voor me.

Gelukkig!!

Mooi toch?