Dat ik een vak ben gaan kiezen waarbij ik op het podium sta of voor de groep als docent had ik me toen ik jong was echt niet kunnen voorstellen. Ik denk dat mijn kleuterschooljuf mij als dromer zou hebben bestempeld. Ik kon eindeloos in mijn fantasie duiken. Als de hele klas in het grote speellokaal naar een poppenkast voorstelling of een verhaal met dia's ging kijken, dan waren de beelden voor mij zo echt dat ik dáár was. Ik was in hetzelfde bos als de opgejaagde vos. Ik verstopte me net zo hard voor de agent als Jan Klaassen. 
Afleiding was er overal. Mijn zusje en ik liepen samen naar school, en dat was best een lange wandeling. Zo ging dat toen, we werden niet gebracht, althans niet altijd. Op weg naar school liepen we langs een groot grasveld waar in het voorjaar honderden madeliefjes opdoken. Prachtig vond ik ze. Met mijn zusje besloten ik dat we die voor de juf gingen plukken. 

Ik had nog totaal geen benul van tijd. Er waren nog geen mobiele telefoons, zelfs een vaste telefoon hadden we thuis nog niet. Voor een telefoontje ging je naar de telefooncel een paar straten verderop en dat kostte een dubbeltje.
Ik had als het ware de tijd aan mezelf, en mijn jongere zusje volgde me.
We plukten handen vol, allebei voor onze eigen juf. Wat zou die blij zijn!

Bij aankomst op school weet ik me nog vaag te herinneren dat ik schrok dat de deur dicht was. Die stond altijd open. Nu moesten we aanbellen. Na lang wachten deed iemand open, ik weet niet meer wie. Wat ik wel weet is dat juf heel dubbel reageerde. Aan de ene kant blij dat ik er was, maar ook boos dat ik er nu pas was. De prachtige madeliefjes konden dat niet goed maken, helaas.
Ik mocht niet buiten spelen, weet ik nog. Ik weet nog hoe jammer ik het vond dat mijn goede bedoeling niet gewaardeerd werd. Maar regels he, als je je daar niet aan houdt ...
Verder gaat die herinnering niet. Da's niet erg. Ik beschrijf hem nu ik m nu aandoenlijk vind. Ik bedoelde het zo lief.
En omdat ik alerter werd op wat anderen van me verwachtten.

Zo ben ik vaak mijn eigen weg gegaan. Een beetje op de achtergrond. Er wel bij willen horen maar niet weten hoe. Geen hogeboom zijn, liever de veilige middelmoot. Zo'n muisje dat zich verschuilt voor drukte, liefst niet gezien wil worden, want hoe moet je je dan gedragen? De vlotte meiden van mijn middelbare school? ik was stikjaloers. Die zeiden gewoon wat ze dachten, wisten veel meer dan ik (dacht ik), zagen er altijd leuk uit en daar hoorde ik niet bij.

ik denk dat ik in die tijd vooral in een veilige, beschermde toekomst voor ogen had, en dat ik mijn 'maar ik ben ook leuk en lief-ik mag er zijn' stem vaak het zwijgen oplegde.

Na jaren werken voor een baas, in de zorg en dienstverlening is het roer omgegaan. Inmiddels zo'n twintig jaar geleden. En wat een super boeiend traject is dat gebleken. Van dat toch wel in de kern verlegen meisje daar ergens op de achtergrond sta ik nu te acteren, regisseer ik en geef ik les. Ik draai mijn hand niet meer om voor een presentatie op een podium en! ik laat me niet meer gek maken door mijn mini-stemmetje dat soms nog fluistert 'doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg'.

Kijk mij nou, op een plek waar iedereen me kan zien en gek genoeg voel ik me daar zo senang bij!
Of is het gewoon een kwestie van ouder worden en steeds beter kunnen relativeren?

Ida