Nadenken
11 July 2022
Jaren speelde ik met een collega een schoolvoorstelling over pesten. In de voorstelling lieten we allerlei pestgedrag zien, inclusief de consequenties daarvan die de krant halen. Als showmaster kreeg ik de zaal aan het joelen en jouwen. Daagde ik ze uit om het lef te hebben 'schijt te hebben aan de meester, juf of ouders. Lieten we ze lachen om het effect van pestgedrag.
Bij het omslagpunt stellen we aan de kinderen ook de vraag wat zij er van vinden. Niet alleen van wat ze gezien hebben, maar ook dat ze er om moesten lachen. Dat ze graag bij de groep wilden horen, ook al was het een groep pesters.
In het nagesprek is dat ook het onderwerp. Als je soms in een situatie zit, waarvan je weet dat het niet goed zit, lukt het niet altijd om je er van te distancieren. Een kind zei eens: 'Ja maar mevrouw, als je in een groep zit is het moeilijk om niet mee te doen, want dan krijg je de hele groep tegen je.' 'Ja', vulde een ander aan, 'en je kan er toch ook niks aan doen dat je populair bent?' Een mooie ingang om in gesprek te gaan over voorbeeldfunctie en toch ook min of meer de slachtoffer rol. Want kan je er niks aan doen? En wat als je iets echt niet oke vind?
Deze week kregen we als publiek de vraag of we wel eens een groep jongeren aanspraken op ongewenst gedrag. De antwoorden waren aarzelend. Soms wel, soms niet. Hangt af van hoe veilig ik me voel. Hangt van het tijdstip en de grootte van de groep af. Allemaal legitiem, en toch moet ik ook daar weer over nadenken. (niet alleen van mezelf, ook van de theatermakers) Hoe leren we (puberende) jongeren wat wel en niet kan als we niet zelf staan voor wat we wel en niet oke vinden? Een terechte en tegelijk lastige vraag. Het houdt me bezig en maakt me nieuwsgierig.
Ida
Plaats een opmerking