Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 72

Deze keer mijn blog "Nee"

In mijn leven en carriere heb ik op een moment, dankzij improvisatietheater, geleerd om ja te zeggen. Durf het maar aan te gaan, ontdek maar, van fouten leer je, ga glorieus ten onder, allemaal gericht op 'ja' zeggen. Geen ' ja, maar', aleen de volledige 'ja' gaat helpen. En dat heeft me enorm veel gebracht. Ik heb angsten overwonnen, ben mijn verlegenheid kwijt en heb mezelf in best spannende situaties er toch uit gered.

Ja zeggen heeft een positieve lading die aanzet tot doen, als je hem hoort vanuit de westerse context. Of dat overal ter wereld zo geldt is maar de vraag. Nou is mijn context westers, dus dat zit wel goed.

Toen ik net met mijn bedrijf begon was ja zeggen best spannend. Op een school waar ik spellessen bij de naschoolse opvang gaf vroegen ze of ik ook een voorstelling had over pesten, want met dat thema wilden ze het nieuwe schooljaar beginnen. Uiteraard zei ik ja. Niet dat ik een voorstelling had... Thuisgekomen besefte ik wat ik me op de hals had gehaald. Ik moest in korte tijd van helemaal niets een complete voorstelling uit de grond stampen. Iets wat ik nog nooit gedaan had. Waarom had ik ja gezegd??
Na de eerste paniek ben ik rond gaan vragen, mensen die ik ken aanspreken of ze het interessant vinden. Ik ben gaan lezen over het onderwerp en had maar 1 focus: er moest een aansprekende voorstelling komen over pesten.

Die voorstelling is er gekomen, dankzij fijne collega's om mee samen te werken en uiteindelijk hebben we daar 10 jaar scholen mee bezocht. Had ik niet geleerd om ja te zeggen, dan was dit nooit van de grond gekomen. Ik ging ja zeggen bijna verafgoden! Bij alles ging ik eerst ja zeggen en dan kijken hoe ik het ging doen. Lesgeven? kom maar op, maakt niet uit waarover. Animatie? Ja hoor, ga ik doen. Performances? Prima, mooi concept. Figuratiebegeleiding? Helemaal leuk.Regisseren? Tuurlijk, doe ik ook nog 'even' een opleiding voor. En ga zo maar door.

Ondertussen had ik ook twee kinderen waar ik er deeltijd voor moest zijn, dus ik schipperde me een slag in de rondte. En natuurlijk wilde ik ook ontspanning, dus theaterbezoeken, uitgaan, vrienden ontmoeten, familiebezoeken. Alsof er altijd meer tijd in een dag zat dan de realiteit.

Tot Covid kwam. Toen werd het stil, en eerlijk gezegd beviel me dat goed. Door online te gaan werken bleef ik voldoende inkomen houden waardoor ik in een rustiger vaarwater kwam dat ik eigenlijk niet kende. Niet meer elke dag drie dingen, tijd voor mijn huis, op mijn gemak koken, boeken lezen, telefoneren. Ik heb in tijden niet zulke lange telefoongesprekken gevoerd, weer eens echt tijd voor elkaar maken. Heerlijk.

Dat wil ik vasthouden. En dat is ook de omslag geweest om over 'ja' na te denken. Waarom altijd alles en zo veel? Hoe erg is nee? Wat geeft nee me? Tegen wie zeg ik nee?
Ik ben veel meer gaan zoeken naar waar ik echt blij van word. En dat betekent ook dat ik vaker nee zeg als er dingen worden gevraagd waar ik niet meteen van 'aan' ga. Ik hoef niet meer zo nodig te racen en dat is een fijne omschakeling. Want ik heb meer tijd en doe dingen die me passen.