Soms heb ik van die dagen dat ik me afvraag of ik uberhaupt ooit wijs wordt. Niet dat ik mezelf dom vind, maar ik kan soms echt onhandig en onnadenkend doen. Ik kan thuis komen, met in mijn hoofd een plan van wat ik allemaal wil doen. Meestal wil ik veel doen. Niet dat het altijd lukt, en daar kan ik dan wel vrede mee hebben, maar ik heb het wel in mijn hoofd. Binnenkomend leg ik dan zonder nadenken mijn tas, mijn sleutels mijn jas 'ergens' neer en ga aan de slag. Soms bedenk ik me dan dat ik nog iets had moeten halen voor de dag er na. Vaak bedenk ik me dat vlak voor sluitingstijd van de winkel, omdat ik dan wil overzien wat ik de volgende dag nodig heb. Dat is overigens al heel wat, voorheen deed ik dat pas in de ochtend, met soms lastige gevolgen doordat ik niet alles bij me heb. Maar goed die avonden dus. Ik ren dan door het huis voor jas, tas en sleutels en heb geen idee waar ik die laatste gelaten heb! Balen! Winkel bijna dicht.

In een van mijn workshops laat ik deelnemers ervaren hoe het is om te zoeken en dan nog eens te zoeken. Twee keer dezelfde opdracht, met het verschil dat je het de eerste keer echt niet weet, de tweede keer wel. Waarachtig kunnen zoeken met kennis vooraf is nog best een kunst.

Ik ben inmiddels heel goed in het eerste deel van de oefening.
Ooit zei mijn dochter: mam, als je nou voor alles een vaste plaats neemt, dan ben je het nooit kwijt. Mijn veel gestructureerdere dochter dan ik heeft gelijk. Gelukkig overkomt het haar ook wel dat ze echt niet weet waar ze iets gelaten heeft, dat stelt me gerust. Dan is ze even mijn spiegel naast dat ze ook mijn wijze dochter is. Die vaste plaats bedenk ik echt soms. Maar ik hou het niet vol. En soms weet ik van dingen niet waar ik de vaste plaats bedacht heb, en ben ik het gewoon kwijt.

Wijsheid komt met de jaren. Ik vraag het me af. Of het moet de wijsheid zijn dat ik maar gewoon heb accepteerd dat ik geen vaste-plekken-mens ben.  

Pffft...Ida