Als mensen vragen wat ik precies doe, som ik een heel rijtje op: Ik ben trainingsactrice, actrice, regisseur, docent Stanislavski techniek en als er iets leuks op mijn pad komt, zeg ik meestal ja. Ik word er als een kind zo blij van.
“Ik heb best een speels leven” wil ik er dan nog wel eens aan toevoegen. Ja, zeggen mensen dan, het klinkt ook heel erg leuk. Soms jaloersmakend leuk.

Het is waar, bijna alles wat ik doe is te herleiden naar “spel” en ik hou van spelen. Toch, al vind ik spelen echt leuk, is hier wel een nuance nodig. ZZP zijn is namelijk vaak ook keihard werken, ook als spelen je vak is. Het meeste hard werken zit voor mij niet eens in het spelen, maar in dat ik vaak met de waan van de dag leef. Last minute opdrachten, de praktische kanten van het ondernemen, zoals de boekhouding, mails en telefoon verwerken, administratieve taken, diversiteit van het werk en zo meer.
Ik heb geen kantoor waar ik naar toe ga, of vaste tijden waarop dingen gebeuren. Mijn bureau staat in mijn eigen huis. Net zo min heb ik een vast inkomen, dus zeg ik tegen vrijwel elke klus ja. Als ik ' t nu niet verdien, dan heb ik volgende maand misschien te weinig. 

Ik ben geen ster in het managen van mijn eigen tijd. Als ik met iets bezig ben, ligt de stapel met andere klussen er naast. Ik kan dat verschuiven, voor dat moment onzichtbaar maken, maar diezelfde stapel zit ook in mijn hoofd. Lijstjes maken, systemen bedenken, ik heb het allemaal geprobeerd, met wisselend succes. De dagelijkse dingen als wassen, schoonmaken, koken, eten, opruimen fietsen altijd overal tussendoor. Of is het andersom?  
En ik heb 2 kinderen, volwassen, dat wel, maar die weten ook zeer goed, bedoeld of onbedoeld, mijn aandacht vast te houden.
Ik heb een speels leven, zeker. Er is genoeg variatie, het verveelt nooit. Maar soms is het wel vermoeiend. Omdat het ZZP zijn meebrengt dat alles op je schouders rust. 

Nu ga ik het anders doen.
Ik heb een assistent vanaf april, een half jaar om te zien of me dat bevalt. Een Virtueel Assistent. Iemand die op een eigen plek zit, met wie ik via Skype overleg en die er op gericht is zoveel mogelijk zaken die mij afleiden van wat ik het liefst doe van mij over te nemen of te automatiseren.
Iemand die mijn zorgen ontzorgt. Hoe fijn is dat! 

Ik blijf lesgeven, maar mijn VA regelt de pr, de correspondentie, de locatie, de facturen, de zorg voor en achteraf, enz. En ik geef les! Precies wat ik heel erg fijn vind om te doen.
Ik schrijf blogs en zij zorgt dat die gelezen kunnen worden.
Ik acteer in trainingen, zij helpt mij mijn netwerk te vergroten. 

Het wordt er alleen maar speelser door: Als je doet wat je het liefste doet voelt het niet als werk. 

Heb het nu nog even heel druk met zorgen dat helder is wat mijn VA uit handen gaat nemen, maar dan…> Speels ondernemen. Blij als een kind kan ik daar van worden.